Me encanta Argentina!

Eindelijk gingen we dan de grens over van Bolivia naar Argentinië. Ik was helemaal klaar met dat land. Het enige wat ik leuk vond waren de zoutvlaktes en daar zo optisch goed mogelijke foto's te maken. Het verschil tussen de landen merk je al bij de grensovergang: bij het Boliviaanse gedeelte waar je je 'uit' moet stempelen hebben ze nog nooit van wcbrillen, wcpapier of doorspoelen gehoord. Twintig meter verderop laat je je 'in' Argentinië stempelen en voilá: er zijn toch nog andere mensen op deze aardkloot die sanitaire hygiëne op prijs stellen, heerlijk.

De reis in Argentinië begon al meteen goed in Salta: een dagje paardrijden met aansluitend een Argentijnse lunch. Nou, die zijn de besten ooit. Ooooooit. Zo ontzettend veel vlees, met name biefstuk (met onbeperkt de beste saus ooit: chimichurri. Als je het niet kent, Knorr wereldgerechten is zo geniaal om dit in hun assortiment te hebben opgenomen, dikke aanrader!). Daarnaast een ander fijn onderdeel van de lunch: wijn. Onbeperkt rode wijn tot je beschikking. Argentijnse rode wijn that is: Malbec.. Hmmm. Gelukkig gingen we eerst paardrijden en daarna pas lunchen want anders had mijn witte paardje er niet het zelfde uitgezien. Het was een hele hobbelige weg. Plus ik heb zelfs- onder begeleiding van een Argentijnse cowboy een gaucho, een stukje in galop gereden. Heel leuk maar nooit weer haha.

De andere plaatsen die we bezochten in Argentinië, nl. Córdoba, Cafayete en Mendoza hielden qua dagbesteding een beetje het zelfde in. Niet dat ik elke dag op een paard zat, dit was slechts eenmalig. Maar die lunches en rode wijn zijn regelmatig mijn slokdarm gepasseerd. Je moet weten dat ze in Argentinië rond een uurtje of twaalf 's middags massaal naar huis gaan om een gigantische lunch te maken en te verorberen. Alles gaat dan op en pauze tot een uurtje of vijf a zes. Hallo siësta. Daarna wordt er niet meer gegeten tot het diner, wat vaak een lichte maaltijd is (350 gram biefstuk..) en niet zelden na tienen of zelfs twaalf uur
's nachts begint.
Eerst vond ik dit belachelijk maar nadat ik een paar van die belachelijke lunches had meegemaakt en aan had deelgenomen uiteraard, begreep ik het maar al te goed. Je kúnt gewoon niet meer eten of er zelfs al aan denken voor de komende uren. En het enige waar je aan kunt denken is slapen. Dus dat hebben we veelvuldig gedaan, heerlijk in de Argentijnse zon en dan net iets te laat wakker worden zodat je de volgende dag de vellen van je rug kan trekken. But totally worth it!

Het kon natuurlijk niet uitblijven om een wijntoer inclusief wijnproeverij te doen whilest in Argentina. Pfffff nou dat hebben we geweten. Nog voor 9.30 zaten we al aan de wijn. Lijkt me niet dat een Argentijnse medemens dit dagelijks doet. Wij moesten wel want we bezochten drie verschillende wijngaarden en moesten rond één uur natuurlijk weer de mega lunch hebben. Zware dag (haha zwaar leven hele dag drinken) maar super wederom.

Iets wat een beetje buiten de trend van eten, zuipen en slapen viel in mijn tijden Argentinië was paragliden. Als in: van een berg af rennen met een parachute om. Het was MEGAAAAA! Natuurlijk ging ik niet in m'n eentje van de berg afspringen maar met een instructeur: tandemsprong dus. Ik mocht de GoPro (camera op stok) vasthouden en elke vijf seconden werd er een foto gemaakt. Echt zo grappig om terug te zien! Ik heb mezelf nog nooit zo blij gezien hahaha. Na ongeveer twintig minuten rondzweven en 'zelf' te hebben gevlogen (touwtjes vastgehouden voor de foto hihi) landden we na een prachtige kont-grondlanding aan de voet van de Andes. Ge-wel-dig-e ervaring. Nu moet ik dus gaan parachutespringen want dat is een logisch gevolg. Wie weet..

Gisteren gingen we de grens over van Argentinië naar Chili. Was een beetje sneu dat we alweer weg moesten. Zo'n geweldig land! De mensen zijn heel modern en het voelt heel westers aan als je er rond loopt, maar met een heel grote klodder Zuid-Amerikaanse mayonaise er op. Super veel grote parken en pleinen met veel groen in de grote steden, waar zo'n beetje de hele bevolking te vinden is, maar met name alle oudjes. Vet schattig. Op elke hoek van de straat wordt wel muziek gemaakt of zelfs gedanst en de huizen hebben de meest mooie kleuren en architectuur. Ik voelde me er meteen thuis en kan er zonder problemen wonen (denk ik dan hè). In Chili trouwens ook hoor. We kwamen aan in Santiago waar ik vorig jaar ook al was geweest en ik herkende heel veel dingen weer terug. Leuk om te ervaren. Het enige verschil is dat ik er nu vóór de feestdagen ben, terwijl ik er vorig jaar in januari was. Dertig graden en overal kerstmuziek, kerstversieringen en Latijnse kerstmannen. Apart maar leuk! Nog een week en dan ga ik het voor het eerst vieren aan de andere kant van de wereld in hopelijk mooi weer. Het zal in Mexico zijn. Momenteel zit ik te wachten in El Salvador op mijn vlucht naar Mexico (hoewel ik net trouwens een SMS kreeg: "welkom in Jamaica! " hahaha). Heb er al drie vluchten op zitten en dit wordt de laatste. Hopelijk heeft mijn backpack de wereldreis ook overleefd en zie ik 'm straks weer. Altijd weer spannend!