Yogyakarta - De culturele hoofdstad van Java

Na een aantal weken de stad niet uit te zijn geweest, werd het wel weer eens tijd om wat meer van Java te gaan zien. Het Hemelvaartweekend was daar de uitgelezen mogelijkheid voor. Dat we naar Yogyakarta zouden gaan, stond vanaf de eerste weken sinds we in Indonesie waren al vast dat we sowieso naar Yoga moesten gaan, en dat dit weekend daar perfect voor was. Dus, afgelopen woensdagavond was het dan zo over. Met z’n vieren, Rusco, Miran, Govert (ook een Hanze student die in Sofi’s woont) en ik begonnen we de urenlange reis naar het midden van Java: Yogyakarta. De stad met het kloppend hart voor batik, wayang en zilver, waar allerlei culturele trekpkleisters staan, veel bewoners nog op traditionele wijze door het leven gaan en waar bovendien alles nog veel goedkoper is dan in Jakarta. Klinkt super dus! Miran had via haar werk een chauffeur plus auto kunnen regelen. Hierdoor werd het een relatief goedkope trip voor ons. Anders zouden we met de trein gaan en zou het toch ongeveer een keer zo duur worden, omdat we als we eenmaal in Yogya zouden zijn, we natuurlijk ook naar allerlei bezienswaardigheden moesten.. Dus dan kwamen de taxikosten oid er nog over heen. Dat werd nu allemaal bespaard omdat we lekker onze eigen prive chauffeur hadden. Nadeel was wel, bleek achteraf, dat we er twee keer zolang over hebben gedaan dan wanneer we met de trein gingen reizen. Maar goed, de autorit was redelijk goed te doen, en donderdagmiddag kwamen we na een zestien uur durende rit aan bij de Borobudur, wat op zo’n anderhalf uur van Yogya ligt.

Deze Boedistische tempel die op UNESCO’s Werelderfgoedlijst staat, heeft eeuwen verborgen gelegen onder as en begroeiing. Het is rond het jaar 750-850 gebouwd, maar in 1814 pas weer ondekt. Ja, ja, jongens, even een gratis geschiedenislesje tussendoor.. Iedereen weet wel over welke tempel het gaat, het is zo bekend. Met z’n grote soort van klokken met gaten er in. Als je met je arm in zo’n gat gaat en de handen van de Boedha kunt aanraken, heb je je leven lang geluk. En guess what? Ik kon de handen aanraken! Makkelijk. Maar ja, die tempel is natuurlijk gebouwd voor en door Aziaten, met hun korte armpjes en kleine hersentjes die er niet verder bij nadenken dat er eventueel Westerse mensen met hun lange armen een gokje op een aanraking met de handen van een Boedha wagen. Het is ze vergeven hoor, het is immers meer dan duizend jaar geleden gebouwd, dus dat ze wat bekrompen waren qua denken is het wel logisch. En, ik heb nu mijn hele leven lang geluk! Eindelijk maar toch. Dankjulliewel, lieve Aziaatjes met jullie kleine hersenpan inhoud ;P

Omdat het dus zo’n wereldberoemd tempelcomplex is, waren we niet de enige toeristen die het idee hadden om er in het ‘holidayweekend’ een bezoekje te gaan brengen. Massa’s schoolkinderen met kleurrijke schooltenuetjes stonden in groepjes verspreid op de tempelcomplex. Allemaal met hun parapluutjes, want poeeh hee, wat was die zon fel! Stel je voor dat je verkleurd zeg.. En dan was één van de kinderen zo ‘cool’ om naar ons toe te komen en te vragen of ze met ons op de foto mocht.. Ja, dat mocht wel, waarom niet? Nou waarom niet? Omdat er na de eerste foto gelijk hordes kinders op ons afgestormd kwamen die ook een foto met een bule (‘boeleej’, buitenlander) wilden. DAAROM NIET! Pff, hallo! Laat ons met rust! Wij zijn hier ook gewoon als toerist hoor. Die overigens vier keer zo veel hebben moeten betalen als jullie! Ja, inderdaad. Omdat wij buitenlanders zijn. Eu13 voor de buitenlanders, een kleine eu3 voor locals. SJONGE JONGE WAAROM NOU TOCH STEEDS. Stomme discriminatie. Hahaha, weet ik ook eindelijk hoe dat is. Maar goed, de Borobudur was wel leuk opzich, maar niet zo spectaculair als ik van te voren had gedacht. Misschien kwam dat ook wel omdat het op een gegeven moment begon te stortregenen en dat maakte alles toch net wat minder mooi. Wat overigens wel een voordeel van was, want binnen no time waren alle schoolkinderen en andere van suiker gemaakte locals weg. Dus alle buitenlanders en een paar die hard Indo’s bleven over. Konden we toch nog even rustig wat kiekjes maken.

Omdat we relatief laat waren aangekomen in Yogya en een vermoeiende (voor de driver vast nog veeul vermoeiender) reis van zestien uur achter de rug hadden, gingen we terug in de auto, op naar ons super goedkope hostel (eu 1,85 per persoon per nacht). Lekker vroeg ons bed in om goed bij te slapen voor de lange, drukke dag van morgen.
De volgende ochtend gingen we naar de Prambanan, het grootste hindoeistische tempelcomplex van heel Indonesie. Ja, weer een tempelcomplex. Lekker cultuur verantwoordelijk bezig he? Hahaha. Wat jammer was aan dit tempelcomplex, is dat het grotendeels verwoest was door verschillende aardbevingen, met de zwaarste en meest recentelijke in 2006. Dus overal lagen brokstukken. Zonde! Toch vond ik het wel veeeel mooier dan de Borobudur, terwijl de Prambanan veel minder bekend is. Ook hier moesten wij als buitenlanders meer betalen om binnen te komen. Er was wel een goedkoper ticket voor studenten, maar ja, ik had natuurlijk m’n studentenkaart niet mee, WANT WAT MOET IK DAAR IN GODENSNAAM MEE IN INDO? Nou, goedkopere entreetickets krijgen dus.. Ik was vet gepikeerd dat ik dan wel de volle pond moest betalen, terwijl Miran en Govert dat niet hoefden omdat zij wel hun pas hadden meegenomen vanuit Nederland. Na wat geschreeuw dat ik het niet eerlijk vond en dit en dat mocht ik nog steeds niet voor de studentenprijs naar binnen. Gelukkig gaf Miran haar studentenkaart aan mij en bleek de man die de entreetickets verkocht blind te zijn, dus kon ik als nog wat goedkoper naar binnen. Hoeraaaa.

Er waren meerdere tempelcomplexen op loopafstand van elkaar. En omdat het heerlijk weer was, gingen wij als enige van alle toeristen in heel Yogya daar ook even heen. We hadden nog wat tijd over dus gingen we chillen in een parkje, onder een palmboom. Iedereen lachtte ons uit omdat we in de zon aan het bakken waren. Maar nou en, dat waren we allang gewend. Toch was dit lachen en wijzen anders. Wat bleek nou, we lagen onder een palmboom. MET KOKOSNOTEN. Duuuuuuuuuuh, als zo’n ding naar beneden valt ben je mooi dood dus! Dat is een leuk verhaal voor je nabestaanden: ‘Leonie? Oh ja, die is helaas omgekomen in Indonesie omdat ze onder een palmboom lag te zonnen en er een kokosnoot op dr hoofd viel..’ Dat kan je je toch niet voorstellen zeg? En dat kan ik m'n nabestaanden ook niet echt aan doen vind ik.. hihihihi. Dus we gingen maar verkassen. We lieten ons overigens niet wegjagen door dit mogelijke scenario, maar we zaten op een mierennest en dat was niet heel prettig ;P

Na lekker gechilled te hebben gingen we verder met onze culturele trip. De vulkaan Merapi was de volgende spot op de planning. Deze bijna 3 km hoge vulkaan is nog steeds actief en de laatste uitbarsting was slechts twee jaar geleden. Vet leuk om te zien dus! Dachten we.. We kwamen aan bij een parkeerplaats ergens in een bergplaatsje en er stond nergens aangeven hoe je bij de vulkaan kon komen. Her en der stonden wat eet- en souvenirkraampjes, er waren heel veel (TE veel) toiletgebouwetjes en er stonden wat jeeps. Ook stond er een treintje. Harrrrstikke leuk dachten we, met de trein naar de vulkaan toe. Hebben toch even in een trein gezeten op Java. Het kostte maar 0,30 cent dus perfect! Het was wel een pauper treintje, maar toch, een trein is een trein. Ook deze verzameling van bankjes op wielen.. Dus wij in dat ding met ons goede gedrag. Waren we tien minuten na vertrek weer terug op de plaats van vertrek! Hahaha wat een stom ritje zeg. En die man nog tegen ons zeggen in z’n halve Engels en met handen en voeten: ‘Ya ya, we go up to volcano!’ Not. Maar goed. Dan maar met de jeep naar boven. Het kost dan wel wat meer, maar ja, we zijn er maar één keer in ons leven waarschijnlijk, dus beter doen we het nu gewoon. Nou, dat ging dus mooi niet door. Het was te bewolkt, dus zouden we de vulkaan niet eens kunnen zien. Nou ja, dan maar niet. DAN GAAN WE WEL WEER NAAR HUIS, DOEI! Hihihi.

Die nacht sliepen we in een ander hostel, omdat ons supergoedkope hostel slechts voor één nacht beschikbaar was omdat heel Indonesie naar Yogyakarta ging in het holidayweekend. Gelukkig hadden we even verderop een heel leuk hostel gevonden met een hele aardige gastvrouw die zelf Engels sprak. Wat wil je nou nog meer? Hahha, nou het werd nog beter: de mede eigenaar bleek een Nederlander te zijn die hier al tientallen jaren woont. Na een leuk gesprek vroeg hij of we z’n kinderen wilden zien. Tsja, waarom niet? Dus we liepen mee naar een gezellige keuken/woonkamer.. Staat daar een bak met baby’s! KITTENS! Awwwwwww nou ik was dus de hele avond in de weer met die beesten. Hihihi zo lieeeef. Wat mis ik m’n katten Tim en Baby toch, hihi ^_^

Zaterdag was de drukste dag qua planning. We zijn naar het paleis van de sultan van Yogyakarta, het Kraton geweest. Ik vond er niets aan. Daarna naar Taman Sari, het voormalige zwembad van de sultan. Vond ik niets aan. Daarna gingen we naar de bekendste winkelstraat van Yogya: Marlioboro. Ik vond er niets aan. Tot slot gingen we naar de vogeltjesmarkt. Dat vond ik al helemaaal niets aan.
Leuk he zo’n dag? Opzich viel het wel mee hoor.. Ik stel me gewoon een beetje aan.
Dat paleis en zwembad van de sultan was gewoon echt niets aan. Vet toeristisch en dood saai. Die winkelstraat was best leuk, alleen super mega kak druk en allemaal dezelfde rommel werd verkocht: overal zag je batikkleding en souvenir prulletjes. Bovendien was het 60 graden in de zon en er was een markt. BINNEN. Daar kennen ze het fenomeen ‘airconditioning’ nog niet blijkbaar, dus je smolt gewoon weg daar. Wat een hel. Om nog maar over de vogeltjesmarkt te zwijgen. Ik was degene die hier graag heen wilde, want volgens mijn nu VOORMALIG beste vriend Lonely Planet (voor de noobs: dat is een boek over Indonesie met tips voor buitenlandse reizigers) was de vogeltjesmarkt een echte aanrader. NOU MOOI NIET DUS, HET WAS EEN HEL. Je had allerlei soorten dieren in veel te kleine kooitjes: vogels (uiteraard), hanen voor hanengevechten (IS ZIELIG), vissen, uilen, ratjes en muisjes, knaagdieren waarvan ik de naam niet weet, rare insecten, puppy honden, baby KATTEN.. Er schenen ook aapjes en slangen te zijn, maar zo ver zijn we niet eens gekomen. We hadden al meer dan genoeg gezien. De puppy’s en kittens heb ik trouwens ook niet gezien hoor, alleen van ver. Ik wilde er absoluut niet heen. Het was echt verschrikkelijk. Al die beestjes met z’n honderden in zulke kleine minikooitjes en het was natuurlijk super mega warm buiten. WAAROM IS DIT EEN ECHTE AANRADER, OH LONELY PLANET? Sjonge, wat een kutafsluiter van zo’n leuk lang weekend zeg..

Wat het wel goed maakte is dat we weer werden opgewacht door onze vrienden met hun becak. Dat is een fiets met een bankje voorop. Zo werden we de hele dag rondgefietst, voor een prikkie: het kostte ons een kleine eu2,50. We kwamen de avond er voor op het idee om met zo’n ding Yogya te verkennen. Zo kon de driver mooi de hele dag rusten, want we zouden die avond rond etenstijd weer vertrekken naar Jakarta. En aangezien we de heenreis er 16 uur over gedaan hadden, leek het ons wel zo aardig om de driver z’n rust te gunnen voor de lange terugreis.
Dus ging Rusco de volgende ochtend in z’n beste Javaans onderhandelen met twee becakmannetjes. Echt van die vieze, hele donkere mannetjes die hele dagen op straat leven. Super dun en standaard een peuk in hun mond, dat soort lui. Rus had ze dus zo ver gekregen om voor een strontprijsje ons de hele dag rond te fietsen door de stad. Rsco en Miran in een bacak en Govert en ik in eentje. Als wij ergens naar binnen gingen, bleven zij gewoon buiten wachten net zo lang tot we weer terug kwamen. En we betaalden uiteraard pas bij aankomst bij het hostel he. Wat een vertrouwen zeg. We hadden ook bij de laatste stop een andere becak kunnen nemen en voor eu 0,10 cent naar onze hostel kunnen gaan. Maar dat deden we niet. Aardig he? Hihi.

Zo’n becak was overigens wel voor Aziatische kontjes gemaakt. Die Nederlandse konten zaten toch aardig oncomfortabel.. Maar goed, het was lekker weer en omdat wij zo zwaar zijn reden ze vreselijk langzaam. Konden mooi alles goed bekijken en af en toe een fotootje maken. Aan het eind van de dag toen we onderweg waren naar huis, werden we nog even bijna dood gereden door een scooter die ons niet had gezien. Tijdens de ontwijkingsmanoevre vloog de ketting van onze becak af.. Wij leefden nog en onze becakbestuurder was ook nog in leven, dus hij probeerde de ketting er weer op te zetten. Het lukte hem niet. Dus riep hij een vieze vriend die ons in zijn becak mee naar huis bracht. Eenmaal op de hoek bij ons hostel moesten we hem ineens betalen. Ja hallo, dat was niet de afspraak! We hadden een deal met je vieze vriend en zo’n andere knakker! Dus Govert en ik wilden weglopen.. Kwam hij achter ons aan en begon een beetje te schreeuwen in het Javaans. Je moet niet tegen mij gaan schreeuwen als het onterecht is, dus begon ik terug te schreeuwen in het Engels. We begrepen elkaar allebei niet en ik werd steeds agressiever. Pfff wat een gedoe zeg! Ik steeds maar tegen die man zeggen dat hij met ons mee naar huis moest komen, waar die andere kerel zou staan en dan kon hij uitleggen dat we een deal hadden.. Begreep hij me niet. Hoe kan je dat niet begrijpen? Jemig man, als ik mee had gedaan aan Hints had iedereen het al tien keer geraden. Hij hield zich gewoon van de domme. Vieze stinkende oude kloterige vent! Op een geven moment kwam er iemand bij die wel een beetje Engels sprak. Eindelijk, dacht ik. Nou mooi niet dus. Hij snapte het gewoon niet. Uh-huh, je doet gewoon alsof man. Aaaaargh ik heb me nog nooit zo machteloos gevoeld. Want ze stonden daar met een hele groep en ik stond daar alleen met Govert. Maar ja, hij zei ook niets dus ik stond er eigenlijk alleen voor. Het blanke meisje, dat in hun ogen super rijk is en heel erg krenterig doet. Gatverdamme, wat een kut einde van zo’n weekend man! Ik had het opgeven en stopte met praten: ging boos kijken met m’n armen over elkaar, als een verwend meisje van zes. Nou en, ze dachten toch al dat ik er zo eentje was. Het hielp toch niet. Niets hielp. Wat moesten we nou doen? Fietst ineens onze becakbestuurder langs. Met een big smile. Ik kon die vent wel wat aan doen man! Maar gelukkig, hij hielp ons wel uit de brand en dat was dat. Snel terug naar het hostel, nog even wat spulletjes voor de terugreis in de supermarkt halen en daar gingen we: terug naar Jakarta.

De heenreis was lang en niet heel erg fijn. Maar de terugreis was veeeeeeeel erger. Vergeleken met dat was de heenreis een vlucht in het prive vliegtuig van een overbetaalde Hollywood ster. De heenreis gingen we ook wel een beetje langs een andere route, omdat we gelijk naar de Borodudur gingen. Maar zo anders? Misschien kwam het omdat het regende en onophoudelijk onweerde, maar de terugreis was echt totaal anders. Ten eerste stonden we heel vaak in de file. Waarom we stil stonden was altijd de grote vraag, want wanneer we eindelijk weer konden rijden zagen we nergens een spoor van wat het oponthoud had kunnen veroorzaken. Ten tweede was de weg heel erg slecht: geen verlichting en heel veel gaten en hobbels. Je moet je het even voorstellen: het was een weg naar vanuit de bergen, want Yogyakarta ligt hoog. We slingerden naar beneden op een weg met twee banen, één voor ons en één voor de tegenliggers. De weg bestond uit haarspeldbochten, u-bochten en andere bochten die vast ook wel namen hebben, maar die weet ik niet want ik ben niet zo thuis in bochten. Daarbij kwamen de vele grote kuilen en gaten in de weg. De hemel was open gebroken dus je zag niets: alle bochten, hobbels en kuilen zag de driver op het laatste moment. Daar kon hij natuurlijk niets aan doen, maar het was wel vreselijk irritant. Geen straatverlichting en de tegenliggers waren stuk voor stuk a-sociaal want ze reden allemaal met groot licht. Wat zou onze driver het zwaar hebben gehad zeg! Turend door de regen heen de kuilen zien te ontwijken, als hij die dan al zag, om de minuut verblind worden door een egoistische tegenligger en ook nog rekening proberen te houden met ons, de medepassagiers. Zo zielig voor hem! Af en toe moesten we mensen ontwijken, die midden op de weg met een lichtgevend stokje stonden te zwaaien. We zagen ze steeds net op tijd, want het zich was zo slecht. Deze mensen, vaak jongens van een jaar of achttien, hadden dan een gedeelte van de weg dan afgesloten omdat dat stuk zó slecht was. Dan lieten ze ons een tijd wachten, zodat de tegenliggers over het minder slechte stuk verder konden rijden. Wie bedenkt nou weer zo’n baan? Niet dat het niet heel goed was hoor. Maar om nou om twee uur ‘s nachts met zo’n stokje te gaan zwaaien in de regen.. Ze hadden ook geen reflecterende hesjes oid aan, dus leek het ons niet dat ze voor iemand aan het werk waren. Het enige geld wat ze kregen was een kleine fooi van lieve passeerdere auto’s (waaronder natuurlijk onze chauffeur). Knap hoor, dat je zo aan je geld moet komen. Ik doe het ze niet na.

Na een terugreis van ongeveer veertien uur stonden we weer bij Sofi’s op de stoep. Na het geven van een grote fooi en een lokale lekkernij, bedankten we onze driver en gingen lekker slapen. In eerste instantie zouden Rusco en ik direct naar het vliegveld moeten gaan voor een personeelsuitje naar Bali. Ware het niet dat dit weeeer gecancelled was. Gelukkig maar, blijkt achteraf, want we hadden dus mooi onze vlucht gemist! Bovendien was de terugrit dusdanig slopend, dat we in Bali vast rondegedragen moesten worden. Ook wel een beetje zielig voor onze collega’s, hihi ^_^

Wat gaat de tijd toch vreselijk snel zeg! Het is alweer een dike week geleden dat ik jarig was. Op het werk werd er voor me gezongen, ik kreeg taartjes met zelfgemaakte rode pepers, omdat ze weten dat ik zo'n fan ben van pittig eten (NOT). ‘s Avonds lekker naar de Mexicaan geweest met Rus, Miran en Via, nadat ze m’n badkamer hadden versierd en ik ook van hen cadeautjes had gekregen. De verjaardagkaartjes kwamen twee week voor m’n verjaardag al binnen en ze blijven nu nog steeds binnen komen en ik heb zelfs een pakketje gekregen. Heel erg bedankt daarvoor lieve mensen, ik waardeer dit heel erg!

Stage duurt hier nog maar 30 dagen, zes weekjes. Het is niet zo dat ik aftel hoor, maar stage is gewoon dodelijk saai op sommige momenten en dan tel je af naar de vakantie. Over twee weken al naar Vietnam en dan nog een maandje in de stad en dan op naar Thailand en Bali. Het klinkt heel stom, maar ik ben echt toe aan vakantie. Ik weet het, ik doe hier niet heel erg veel. Lang niet zoveel als wat ik in Nederland zou moeten doen. Maar dit is mischien nog wel vermoeiender.. Maar ik ben nog steeds suuper blij dat ik hier ben en ik vermaak me nog altijd elke dag. En daar gaat het uiteindelijk om toch ;D