Stage voorbij: vakantie voor mij!

Nog een half uurtje en ik moet uitchecken. Dan nog even snel wat vrienden meeten en dan naar het vliegveld. Hoe ontiegelijk cliché het ook klinkt, het is waar: time flies when you’re having fun!
En wat een fun heb ik gehad de afgelopen weken. Mijn stage heb ik eindelijk afgerond bijvoorbeeld. Dat feit alleen al is heel erg leuk. De mensen en de routinedingen die ik daar deed ga ik wel heel erg missen. Ik ben nu twee weken niet meer ‘aan het werk’ geweest, maar het voelt nu nog als een vakantie aan. Ben benieuwd hoe dat straks is als ik weer in Nederland ben, noooit meer naar de Prudential Tower lopen om 8.50 ’s ochtends in 30 graden..
De laatste werkdag was een als alle anderen: we deden niet veel bijzonders. Collega’s werden nog even lekker uitgefoeterd door de baas, de baas maakte ons beloften die hij toch niet zou na komen (‘laten we gaan stappen voor jullie afscheid’, ‘jaaa, we gaan zeker naar Bali als personeelsuitje’). Een gewone werkdag dus. ’s Avonds zijn we met de collega’s en ex-collega’s en andere aanhang gezellig uiteten en drinken geweest. Heel laat konden we het niet maken, want de volgende ochtend moesten Rusco en ik redelijk vroeg vertrekken naar het vliegveld voor onze vakantie: een week Thailand en een week Bali.

Thailand was super. Onze reis begon in Phuket, het Llorret/Chersonissos/Camping Appelhof van Thailand. Maar dan wel voor mensen van 20 jaar en ouder. De locals waren super aardig en het uitgaan was zoals we het ons hadden voorgesteld: amazing!
Je hebt een hele lang straat met allerlei kroegjes en barretjes. Hier loop je dan wat heen en weer met je biertje en plof je even op een kruk neer voor wat rust. Wat is daar veel te zien zeg! Natuurlijk: het fenomeen: de ladyboy. Voor de mensen die onder een grote koude steen hebben geleefd de afgelopen 72 jaar: dat zijn jongens die zich kleden als vrouw, zich gedragen als vrouw en vaak ook nog eens ‘echte’ borsten hebben. Alleen hebben ze hun zaakje ook nog tussen hun benen hangen. Bij de meeste zie je meteen dat het een man is: door de botstructuur, lichaamsbouw of ADAMSAPPEL. Waaaaarom proberen jongens op een vrouw te lijken als ze een adamsappel hebben ter grote van een aardappel? HALLO? Ja, er komen dan inderdaad wel vaak mannen van boven de vijftig naar Thailand voor dit soort personen, maar zooo blind zullen ze toch niet zijn? Toch..?

Anyhow, Bangla Road (waar dit dus allemaal gebeurt) is echt de place to be. Maar na een week had ik het wel gezien en na nog even het halve eiland te zijn rondgecrosst op een scooter, een olifantenritje te hebben gedaan en natuurlijk naar de welbekende Phi Phi Islands (van de film The Beach, met Leo!) te zijn geweest, vloog ons vliegtuig na vijf nachten verder naar de hoofstad van Thailand: Bangkok.

Bangkok is precies Jakarta, alleen dan 50 jaar verder in de ontwikkeling. En wat houd ik van de stad. Wederom super aardige mensen, alles wordt goed aangegeven en bovendien in het Engels of anders met plaatjes. Heerlijk voor de niet-Thai sprekende toerist.
En als je in Thailand bent moet je er natuurlijk aan geloven: de tuktuk. Overal werd het afgeraden en iedereen waarschuwde voor de geldwolven achter het stuur. Nou, dat was dus niet zo. Hallo meevaller nummer 1 na 56747 tegenvallers! Het was juist heel erg handig, want het was erg snel en kon mooi overal tussendoor.
Een ander vervoermiddel wat we veel hebben gebruikt in Bangkok was de ferry. Een ‘hop-on-hop-off’ boot die over de Chao Phraya-rivier, die dwars door de stad loopt en geen drol kost. Dat het geen drol kost merk je overigens wel gelijk hoor: je zit met z’n 7454-honderden op de boot terwijl er toch eigenlijk maar plek is voor zo’n 200 man. Maar ach. Dat ben ik allaaaang gewend ;P

Na de toerist te hebben uitgehangen voor twee dagen in Bangkok (lees: te veel tempels te hebben gezien dat ik nu genoeg goud heb gezien voor m’n heeule leven. Nou ja, goud, de Buddha’s in elk geval, hihi), was het tijd om de reis te vervolgen naar Bali. Eindelijk weer terug naar het ‘vertrouwde’. Klinkt stom, is het niet, vind ik. Ik ben nou al zo gewend aan de Indonesische gebruiken en zelfs een beetje de taal, dat het als thuis begint aan te voelen. Lekker op tijd he? ‘Thuis’, nu ik net weer naar Nederland ga. Maar het voelde eigenlijk al vanaf het begin wel als een tweede thuis aan. Elke keer als ik terug kwam van een tripje, was het fijn om weer door m’n oude vertrouwde pauperstraatje te lopen en de mensen en geuren weer te ervaren.

Maar goed, Bali dus. Ik had me er heel veel van voorgesteld omdat alle Indo’s het altijd als het paradijs omschreven en omdat het een zeer gewilde reisbestemming is voor vele Europeanen. Nou, dat viel dus zwaar tegen. Ik vond het gewoon Jakarta, maar dan met minder moslims en een permanente wierookgeur. En niet te vergeten, zon en strand.
Niet dat het niet leuk was hoor, maar ik had me er iets totaal anders bij voorgesteld. Van andere vrienden die ik in Jakarta ontmoet had hoorde ik al dat het strand etc. een beetje tegenviel, in vergelijking met de stranden van ons eerste tripje naar het paradijs Ujung Kulon. En dat was ook zo. Tot nog toe kon eigenlijk niets daaraan tippen..

Nou ja, niets, dat is ook niet helemaal waar. We zijn namelijk ook een dag en nacht op Lombok geweest, een eiland wat op bijna twee uur van Bali ligt met de boot. Dat was echt zoooo mooi! En bijna geen toeristen. Heerlijk. Lekker de hele dag met de scooter over het eiland geknald.. Super. Alles nog zo primitief en zo. Privéstranden en super natuur. Geweldig. De dag daarna nog even een paar uurtjes op de andere Gili eilanden geweest, wat gelijk weer een stuk toeristischer was. Niet minder mooi overigens hoor.
Bali was heel erg leuk. Jammer was alleen, dat ik vanaf minuut 1 buikgriep had. Hoe ik daar nou weer aan kwam? We vlogen van Bangkok naar Bali, een vlucht van vier uur. Ik was KAPOT dus na een paar minuten in het vliegtuig was ik weg. Toen ik wakker werd, waren we al geland. ‘Nu al?’ vroeg ik. ‘Noooo, where back at Bangkok!’ Huuuuuh wtf waarom?? Was er een technisch mankement geweest en moesten we na een halfuur vliegen weer rechtsomkeerd maken naar Bangkok airport. GELUKKIG SLIEP IK DUS, anders was ik ‘em heeelemaal geflipt van de spanning..
Nou ja, en toen dus het vliegtuig uit en wachten op een nieuw vliegtuig. Toen begon de pret dus: buikgriep. Dat ik daar dan een volle week last van heb moeten ondervinden op Bali én ook nog Rusco heb moeten aansteken, was wel een beetje jammer natuurlijk.
Maar all and all was het zeer geslaagd.

En nu word ik zo opgehaald door de taxi om me naar het vliegveld te brengen. Ik schijt em een beetje over het gewicht van m’n koffer: die weet ik niet. Als het meer dan 30 kg ben ik flink de Sjaak, want dat mag dus eeeecht niet. Maar goed. Let’s hope for the best, dat heeft me hier al heel ver gebracht!

Azië en met name Indonesië was een super ervaring en ik ben heel erg blij en dankbaar dat ik deze kans heb aangegrepen. Ik zou het zo weer doen! En reizen trouwens ook: ben al weer bezig met het geld bij elkaar te sprokkelen voor een volgend avontuur.. ;P