Vakantie in Singapore en Vietnam

En toen zat ik al weer 120 dagen aan de andere kant van de wereld. Dat betekent dus weer het land uit! Onze eerste optie was Singapore, gewoon, voor een paar daagjes. Dat bleek toch wel erg duur te zijn en trok ons niet echt. Maar ja, we moesten het land uit anders waren we illegalies.. Dus de baas op kantoor maar even lief aangekeken en toen snel een reisje van dik twee weken naar Vietnam geboekt, met een dagje Singapore als stop-over!

Over zo’n vier en een half uur gaat onze nachtbus die ons terug naar Ho Chi Minh City, beter bekend als Saigon, zal brengen. Ik ben zo benieuwd hoe dat gaat! Voor zo ver ik weet bestaat zo’n nachtbus uit stapelbedden. Hopelijk hebben ze er wel rekening mee gehouden dat er niet alleen Aziaten in zo’n bus moeten, maar ook Westerse mensen. Anders wordt de reis van ongeveer zeven uur wel heel erg kak op een bedje van 1.55 m..

De vakantie begon voor ons twee weken geleden in Singapore. Wij, Miran en ik, hadden besloten om via Singapore naar Vietnam te gaan, simpelweg omdat dit een stuk goedkoper was. En als we daar toch moesten overstappen, waarom dan niet een dagje rondkijken? Het leek ons niets, zo’n over-de-top rijk rot land wat zich binnen twintig jaar ineens profileert als zo’n beetje het rijkste land van Zuid-Oost Azie.. Nou, dat hadden we goed mis! Wat een super land zeg! We hadden al wel van onze Indo vrienden gehoord dat het er vet schoon was en dat hier vet streng op gelet werd. Zo zou je dus vet veel geld moeten betalen wanneer je een peuk opstak in het openbaar of wanneer je je kauwgom ergens uit spuugte. Dat viel op zich we heel erg mee, kwamen we achter. Maar voor de rest was het echt super schoon. En als toerist loop je er niet als kip zonder kop rond: alles stond goed en duidelijk aangegeven en in vier verschillende talen bovendien. Er zijn namelijk niet echte echte Singaporiaanse (?) mensen, maar vier verschillende bevolkingsgroepen. Zo heb je natuuurlijk Chinezen, Pakistanen en andere mensen die uit een land als India of iets wat daar vlakbij ligt komen. Verder heb je nog mensen met een Indonesisch/Maleisisch uiterlijk en er wonen ook heel erg veel buitenlanders. De voertaal is dan ook over het algemeen Engels. Ideaal.

Achteraf bleek slechts een dagje Singa toch wat aan de korte kant te zijn. Maar een lang weekend moet genoeg zijn, aangezien het land bijna zeven maal kleiner is dan Nederland. KEN JE NA GAAN MENSEN.
Toch hebben we veel gezien van het land, omdat we alles met de super goed georganiseerde metro deden. Zo hebben we het beroemde (in Azie is het in elke geval een mega hype) Marina Bay Sands gezien. Natuurlijk zijn we in Chinatown geweest en toen we Holland Village op de kaart zagen staan, konden we dat natuurlijk niet overslaan. Daar had je zelf een Holland Food Corner. Nou, dachten we, kom maar door met die frikandellen en kroketten! Zelf had ik al tijdOn zin in een patatje oorlog, dus dit was de hemel! Nou, NIET DUS. Ja, als rijst ineens is opgenomen in de Hollandse keuken, oke, maar dat dacht ik dus even niet. WAAR IS MIJN OORLOG? Dat was echt een tegenvaller hoor ;( Maar gelukkig kwamen we een heerlijke bakkerij tegen die allerlei belegde broodjes verkochten, met zelfs BRIE, waar ik ook al een maand of wat een moord voor over heb. Dat was dus een heerlijke afsluiter in een heerlijk land.

Zondag vlogen we naar Ho Chi Minh City, om vanuit daar een trip naar boven te maken langs de Oostkust (niet dat er een Westkust bestaat hoor, maar het klinkt heel wat ;P ), en daarna door de binnenlanden weer naar HCMC. Klinkt goed he? Nou, dat was het ook :D
Maar zoals in elk verhaal is er ook nu een ‘maar’..

Maar, toen we geland waren in HCMC en een taxi naar ons hostel namen, begonnen de problemen al: we werden half een taxi ingelokt door een ‘manager’ van het taxibedrijf. Het heettte ‘Air taxi Saigon’, wat heel bekend en vooral betrouwbaar klonk.. Toen wij instapten, stapte die manager ook bij ons in de taxi. Dat was raar, maar wat nog veel aparter was, was dat hij zei dat het 700.000 Vietnamese Dong zou kosten, ‘350.000 VND each’. Ehhm.. Hoe weet je dit van te voren? Rijdt deze taxi niet op de meter dan? Hoezo moeten we een prijs de man betalen, we betalen toch voor de taxi? …
En of we nu alvast de helft wilden betalen trouwens.. Huh? Het werd steeds raarder. Maar ik had al m’n vragen al gesteld en die manager zei dat ons hostel zoooo ver weg was, dat wanneer we op de meter zouden rijden we nog duurder uit zouden zijn. En dat het bovendien heel normaal was om alvast een voorschot te betalen. Oke, het zal wel, we hadden een lange dag gehad en we waren al aan het rijden, dus wat konden we doen? Na zo’n vijf minuten veranderde het straatbeeld en reden we in een achteraf wijkje. In een steegje stopte de taxi. ‘IS DIT M’N EINDE?’ dacht ik nog. Wat een kut dood. Alweer! Oh mijn hemel, het was zo eng. Wij als twee bange witte meisjes met twee enge Vietnamese mannen in een verlaten steegje ergens in Vietnam.. Ze stapten uit en pakten onze tassen uit de kofferbak. Als twee verstijfde en vooral doodsbange baby’s zaten we te wachten wat er verder zou gaan gebeuren. Toen trokken ze onze portieren open en zeiden dat we onze rit moesten voortzetten in een personenauto die even verderop stond te wachten. De manager zei iets in het Vietnamees tegen onze nieuwe chauffeur en drukte ons op het hart dat we hem konden vertrouwen en dat we vooral niet moesten vergeten de andere helft van het geld aan de nieuwe chauffeur moesten geven. Dat gezegd hebben stapte hij en z’n mattie in de vliegveld taxi en redden weg.
WAT DE FOK WAS DIT NOU WEER? DIT GA JE NIET MENEN! Lekker hoor, gaan we ook eens naar een onbekend land. Ons visum zat nog nat van de lijm in ons paspoort en we waren nu al flink bedonderd. Wat een suuuper begin(!)

Gelukkig was de nieuwe chauffeur een stuk jonger en hij leek minder gevaarlijk. Toch klemden we onze rugzakken stevig tegen ons aan en hadden beide een fles deodorant uit onze toilettes getoverd en in onze handtas gedaan, voor het geval dat..
Tijdens de rit zaten we plannen te maken hoe we de andere helft van het geld niet hoefden te betalen. Want we kwamen er achter dat deze rit ons zo’n eu28 zou gaan kosten. En dat is heel erg veel geld in Azie. Zoveel, dat we voor dat geld drie dagen hostel konden betalen. Voor twee man! No way dus dat we gingen betalen. Een half uur later, ongeveer vijftig minuten eerder dan de manager had gezegd dat het zou duren, kwamen we bij ons hostel aan. We stapten uit en bedankten vriendelijk, om vervolgens in looppas weg te snellen. Mislukt. Tuuurlijk. En Vietnamezen zijn trouwens erg handtastelijk. Gelijk trok hij aan onze armen over de rest het geld. We legden hem uit dat we bijna een uur eerder aan waren gekomen dan dat gezegd werd en dat we bovendien niet eens in een normale taxi zaten, maar in een doodgewone personenauto. We hadden sowieso al te veel betaald, dus veel plezier met je geld, wij gaan, AJU.
Maar ja. Zo werkt dat dus niet in Vietnam. Na wat trammelant kwam ere en vrouw aangelopen die mijn naam riep. Ze had het hele taffereel vanaf haar balkon op twaalf hoog gezien en ze verwachtte twee blanke meiden voor haar hostel, dus ging ze maar even kijken wat er aan de hand was. THANK GOD HIELP ZE ONS. Bleek dat je voor zo’n ritje al swat wij net achter de rug hadden ongeveer 100.000 VND kwijt hoort te zijn. Uiteindelijk hadden we 400.000 VND betaald. Wat een kut begin van de vakantie zeg!

Gelukkig waren de dagen in HCMC daarna een stuk leuker. We zijn bijvoorbeeld naar het War Remnants Musuem geweest. Dat ging over de oorlog in Vietnam (DUH). Super indrukwekkend! We zijn ook naar de tunnels geweest, een aantal kilometers buiten de stad. Dit had ook met de oorlog te maken. De Vietcong had een heel ondergronds tunnelsysteem bedacht om de Amerikanen te slim af te kunnen zijn, vijftig jaar geleden. Vandaag de dag waren de tunnels opgesteld voor het publiek. Ik heb nooit geweten dat ik zo bang zou kunnen zijn, ondergronds. Wat is het vreselijk om niet te kunnen staan zeg! We gingen tunnels in van 10, 15 en 20 meter lang. de gids rende door die tunnels heen terwijl wij er op onze hurken doorheen schuivelden. Wij, de grote Westerse mensen. Wat verschrikkelijk. En wat heerlijk om weer te kunnen staan! De laatste tunnel was 50 meter lang, daar heb ik toch maar hartelijk voor bedankt. Want voorop lopen was kut omdat je dan zelf de weg moest vinden, gezien het feit dat de gids dus door die tunnels rende. Maar was je de achterste in de tunnels, dan moest je op de anderen voor je wachten en hopen dat zij snel doorliepen. Dus: sowieso paniek. Dus: 50 meter, NO WAY!

Na drie dagen HCMC zijn we naar de kust gereden met een busje. Voor een schijntje kan je overal in Vietnam heen worden gereden, ideaal. En omdat het geen taxi was, was het nog beter. De reis ging verder naar Vung Tau, een rustig, opkomend toeristisch plekje aan de kust met een heus Jezus beeld in de Bergen. A la Rio de Janeiro dus.
Na heerlijk gechilld te hebben voor een dag of wat, namen we de vroege bus naar onze volgende bestemming Mui Ne.
Dit ging niet zonder slag of stoot. LETTERLIJK IN DIT GEVAL, HELAAS.

We moesten om 0400 uur s’ ochtends op het busstation zijn, om kaartjes voor de bus van 0500 uur te kopen. We hadden natuurlijk geen flauw idee waar dat busstation was, en na wat rondvragen bleek dit te ver weg te zijn om te lopen. We moesten dus met de taxi..
Na ons voorvalletje eerder die week hadden we goed geinformeerd naar de beste en vooral betrouwbaarste taxibedrijven. En op advies van verschillende mensen stapten we vol goede moed in.. Het zou tussen de 30.000 en 50.000 VND moeten kosten, en om zeker te weten dat de taxichauffeur ons begreep, schreef ik op een papiertje waar we heen moesten, hoeveel het ongeveer zou moeten kosten en hoelang het zou moeten duren. Hij begreep onze vragen niet, vandaar dat ik het opschreef. Geen probleem zei hij, we zijn er zo! En dat was ook zo. Maar niet bij het busstation, maar bij het ferrystation. Terwijl we nog hadden opgeschrven dat we naar het busstation moesten! Maar oke, het was vroeg, of heel erg laat, dus het zal wel. Even later warden we afgezet bij het busstation. De meter stond op 110.000 VND. No way dat wij dat gingen betalen, het was zijn fout dat hij verkeerd reed want we hadden het zelfs opgeschreven. En als ons dit gebeurde in Jakarta was het ook heel normal om minder geld te geven. Dus dat deden we.
Zoekend naar het loket voor de tickets liepen we weg. Kwam de taxichauffeur ineens schreeuwend achter ons aan. En gelijk aan ons zitten he. Aaargh daar heb ik zooo’n hekel aan! Dus wij rustig uitleggen waarom we minder hadden betaald. Hij leek het enigzins te begrijpen en werd wat kalmer. Daarom zei ik tegen Miran dat ze maar snel de bustickets moest gaan halen, want dat moest immers voor 0400 uur en dat was het al bijna. Ik zou het wel oplossen met de taxichaffeur..
PFF IK MET M’N GROTE BEK, NOU, DAT HEB IK GEVOELD HOOR!
Die man werd namelijk steeds weer kwader en kwader. Hij begon te schreeuwen tegen me en me steeds aan te raken. Ik zei dat ik daar niet van gediend was en stapte achteruit. Ik probeerde hem te kalmeren en vroeg of hij misschien Frans sprak, zodat ik het nogmaals kon uitleggen en dat hij me dan wel snapte. (Dat spreken heel veel oudere mensen daar nog, iets met koloniaal verleden, Frankrijk., blablabla). Nee, ook niet. Ondertussen begon hij steeds harder te schreeuwen en ik ook, want ik vond nog steeds dat hij niet het recht had aan mij te komen. –Het was 04.00 ‘s nachts he- Er stonden al wat groepjes mensen op een afstandje te kijken wat era an de hand was, maar ze deden niets en bemoeiden zich vooral niet met ons gesprek. Verderop bij de ingang van bussen zaten drie mannen die bewakers waren, dacht ik. Dus al schreeuwend liep ik daar langzaam naar toe. Inmiddels had de boze taxichauffeur mijn tas vastgepakt en begon er aan te trekken. Nouuuuuuuuuu dat moet je inet doen! Ik begon nog harder te schreeuwen en probeerde de omstanders om hulp te vragen. Of zij misschien de taxichauffeur konden uitleggen waarom we niet de volle pond hadden betaald. Blijkbaar is het fenomeen ‘Oost-Indisch doof’ niet alleen iets wat wij kennen, maar daar in Vung Tau deed iedereen alsof hun neus bloedde. De taxichaufeur ondertussen werd steeds afgressiever en begon nu ook slaande bewegingen te maken. Hij deed steeds net alsof hij mij ging slaan. WAT DE FOK dacht ik. Dit is menens. Ik wilde nu wel betalen maar ik kon niet bij m’n portemonnee want kerel hing nog steeds aan m’n tas te sjorren. Terwijl ik dit hem probeerde te vertellen was het al te laat: hij had me tegen de zijkant van m’n hoofd geslagen, m’n oor vast gepakt en zo naar de grond gesleurd.
WAAAT DE FOK? Oh mijn God ik wist niet hoe en moest reageren. Ik was WOEST maar natuurlijk ook doodsbang te gelijk. Ik was alleen. Hij stond daar met een groep van inmiddels twintig van zijn mensen. En de bewakers? Die bleven rustig zitten. Ik stond praktisch naast ze. Ze konden m’n angstzweet ruiken en m’n speeksel voelen want ik was inmiddels helemaal panisch aan het schreeuwen. Huilen lukte niet. Dat zou heel mooi zijn geweest, want huilende meisjes zijn over het algemeen heel zielig. En ik kon het niet.
De taxichauffeur hief opnieuw zijn hand om me weer te slaan, toen eindelijk iemand uit het publiek zich er mee bemoeide en hem er van weerhield mij nogmaals te slaan. Hij vroeg aan de taxichauffeur wat er aan de hand was (denk ik). Natuurlijk zou die taxichaffeur wel een lulverhaal ophangen dacht ik, dus ik vertelde ook half schreeuwend mijn verhaal. Maar ja, ik, als rijke witte buitenlander tegen een stelletje arme sloebers uit het Zuiden van Vietnam. Wat dacht ik wel niet? Gelukkig zijn er nog geode mensen op aarde en betaalde deze HELD het overage gedeelte aan de taxichauffeur. Hij duwde mij de drukte uit en ondertussen zag ik Miran ook staan, die blijkbaar op mijn gekrijs was afgekomen. Snel gingen we naar binnen, nadat ik de man halfjankend had bedabkt, uiteraard.
Na bibberend, een beetje van de schrik maar vooral van woede omdat helemaal niemand iets deed om mij te helpen, vervolgden we onze busreis naar Mui Ne.

Mui Ne is ook een kustplaats met een soort van strand (lees: geen strand, want op een of andere manier is het altijd vloed), maar staat vooral bekende om zijn witte en rode zandduinen. We deden dan ook een jeeptocht zodat we alle bezienswaardigheden in een keer konden mee pakken, zodat we rest van de dag konden bakken bij het zwembad. Na een goede nachtrust en vooral n ate zijn bijgkomen van wat er zich had afgespeeld die nacht er voor, huurden we fietsen en gingen lekker een beetje rondtouren.

Dat fietsen beviel ons wel, dus gingen we op onze volgende stop in Nha Trang ook weer een fietstourtje doen. Maar met name het strand was daar heerlijk. Nha Trang is echt een opkomende toeristische plek en dat merkten we. Overal warden hotels de grond uitgestampt en waren buitenlanders.
Op een of andere manier zijn met name Russen dol op Vietnam. Geen idee waarom, misschien door hun communistische verleden ofzo? Anyway, buiten dat alles in het Vietnamees stond aangegeven, stond ook alles in het Russisch. We werden zelf een paar keer aangezien als Rus. Bedankt he..

Ondertussen was het EK voetbal van start gegaan en vond het vreselijk, Normaal volg ik alle wedstrijden en hou ik alles bij. Maar aan de andere kant van de wereld zit je met tijdsverschil en bovendien was ik met Miran, de anti-voetbalfan op vakantie, dus zag ik de poulefase al aan m’n neus voorbij gaan. Maar niet was minder waar: we hebben zelfs meer wedstrijden gezien dan ik had durven hopen! En Miran vond het ook nog best leuk ook. Het was ook leuk, buiten op een terrasje lekker voetbal en mensen kijken. Drankje dr bij, heerlijk. Tot dat Nederland tot twee fokking maal toe verloor dan he.. Maar het kan nog. Zondag gaan we hopelijk naar een Nederlandse kroeg in Jakarta om maar met z’n allen te duimen dat doorgaan..

Momenteel zit ik dus in een hostel te wachten op onze nachtbus. We zitten nu in Da Lat, een dorp in de bergen. Weer heel iets anders dan al dat strand en rijstvelden van de afgelopen twee weken. Gisteren hebben we een tour gedaan langs een bloemenkwekerij, koffiebonenteler, zijden-maak-fabriek (weet ik veel hoe dat heet) EN, ik heb SPRINKHANEN gegeten. TWEE HELE ZELFS. Hahahaha. Zer waren gefrituurd en het viel best mee. Het idée alleen was gewoon ranzig dus na twee vond ik het dan ook meer dan genoeg.

All and all was de trip naar Vietnam super. Het eten hier is echt zoooo veel beer dan in Indo! Ze hebben veel meer keus en alles is lekkerder. Zoals de zuivel bijvoorbeeld. En, overal lang de weg stand stalletjes met brood. BAGUETTES zelfs. OMG dat ga ik wel missen hoor! Zo lekker! Net als de Vietnamese koffie, heeeerlijk.
De mensen daarentegen zijn heel anders dan in Indo. Veel agressiever. Als ze je in Indo iets proberen aan te smeren en je zegt ‘nee’, dan lopen ze weg. Hier gaan ze aan je zitten enzo. Niet heel fijn.
Toch raad ik het iedereen aan en kom ik zeker terug!

Dat taxigebeuren was nayuurlijk vreselijk, en eversince hebben we alle taxi’s vermeden. Na wat research op fora enzo bleek dat er zoo ontzettend veel andere mensen ook problemen hadden met de taxi. Sommige verhalen waren zelfs erger dan de onze. Dat was, hoe erg ook, dan ook wel fijn om te lezen. Het ligt dus niet aan ons. En we zijn weer een stuk wijzer geworden door deze hele ervaring ;D

Over zes weken ben ik alweer in Nederland! Even vier weekjes stage af maken en dan nog lekker twee weekjes vakantie naar Thailand en Bali. Daar zal ik wel weer heel wat avonturen beleven.. Maar ik vond het voor nu wel weer genoeg, dus maar eerst terug naar het ‘saaie’ en vertrouwde Jakarta!