Het paasweekend in Tidung Island

Na ons avontuur in Ujung Kulon, wilden we natuurlijk graag weer naar een eiland, ver weg van de vieze stinkende smog stad Jakarta.
Het paasweekend was daar de uitgelezen mogelijkheid voor: vrijdags vrij, dus konden we mooi drie dagen en twee nachten weg naar Tidung Island, een van de eilanden van The Thousand Islands. Toch zijn we maar twee dagen geweest, dit was financieel gunstiger ;P Het is niet zo dat er in Indo iets als Tweede Paasdag bestaat. Helaas! Maar goed, een dagje minder stage lopen is al een welkome verandering voor ons. Want dat stage lopen komt nou toch echt wel mijn neus uit: elke dag het zelfde, geen zekerheden en vastigheid, zoals vorige week bijvoorbeeld. Dinsdagavond toen we vrij waren werd ons even doodleuk meegedeeld dat we donderdagochtend een presentatie moesten geven over een onderwerp die we een maand geleden onderzocht hadden. Met andere woorden: alles wat we toen hadden uitgezocht waren we keihard vergeten, want het interreseert ons (of iig mij) totaal niet. Zoals de meesten wel weten HAAT ik het om presentaties te geven. En al helemaal over onderwerpen die me echt aan m’n reet kunnen roesten. Ho sorry, ik bedoel natuurlijk: onderwerpen die mij aan m'n derrière oxideren. Hahaha :’)
Dus ik vet stressend een PowerPoint presentatie in elkaar zetten en dat ding uit m’n hoofd leren.

Donderdagochtend 10.00 uur mocht ik dan een presentatie geven aan mijn twee stagebegeleiders, m’n baas en twee senior associates. Ik stond de hele ochtend en de avond daarvoor helemaal strak van de spanning natuurlijk, want ik kan gewoon niet goed presenteren en dan moet het ook nog in het Engels en over een stront onderwerp gaan: The history of the Indonesian Legal system. Maar ik kreeg er in elk geval geen cijfer voor en deze stage heb ik sowieso wel gehaald, dus stond er niet veel op het spel behalve een hoge bloeddruk en een verhoogde kans op grijze haren.. Hoor ik om FOKKING 09.45 uur dat de presentatie wordt uitgesteld! WTF waarom?! Nou, omdat alleen mijn stagebegeleiders bij de presentatie konden zijn omdat er bij de anderen er ‘iets tussen kwam’. Sjonge jonge jonge het zal ook wel weer niet. Je kan hier gewoon geen afspraken met mensen maken: of ze komen twee uur te laat, of het wordt uitgesteld of het gaat helemaal niet meer door. ZO IRRITANT! En het stomme is: ik raak er al zo erg aan gewend dat ik het bijna normaal ga vinden. Straks neem ik die kut mentaliteit nog over en zit ik dr mee opgescheept in Nederland! Bedankt Indo’s. Bedankt.
Donderdagnacht of vrijdagochtend, wat je wil, om 05.00 uur in elk geval, TE VROEG DUS, hadden we afgesproken in de lobby bij Moritz, een Nederlandse jongen die we ontmoet hadden tijdens het weekendje Ujung Kulon. Vorige week zijn we met hem op stap geweest in Red Square, waar we allemaal nieuwe mensen hadden ontmoet. Super gezellig! Met twee van die nieuwe mensen, Risky en Vi, zouden we dan naar Tidung Island gaan, hadden ze even voor ons geregeld. Zo lief.
Even over dat uitgaan: dit was dus voor mij de eerste keer dat ik echt ging clubben in Indo, omdat we de vorige keren naar kroegjes waren geweest en de andere keer dat het clubtijd was, ik niet mee kon omdat ik de hele avond op de wc had doorgebracht..

We gingen dus naar Red Square. Het was een redelijk kleine club, met in het midden een soort catwalk met daarom heen stoelen, waar vieze oude mannetjes konden zitten om te kijken naar te dronken Indonesische meisjes die helemaal los gingen. Die meiden droegen dan bijvoorbeeld een jurkje, die ik als hemd draag. Zooo kort. En dan zie je natuurlijk hun ondergoed. Maar ja, dat is juist de bedoeling want dan kan je sneller van die vieze oude en vooral blanke zakenmannetjes scoren. Leuk voor ze zeg. Het was vreselijk beschamend dat die mannen er zo op in gingen en vervolgens ook los gingen op die catwalk. Maar goed, wel leuke entertainment: je jankt je kapot van het lachen namelijk!
*De stroom is ineens uitgevallen. ALWEER. Dit gebeurt best wel vaak en wat dan zo raar is, is dat het alleen op ons kantoor donker is. De rest van de kantoren in de 28 verdiepingen tellende Prudential Tower hebben nergens last van. Heel erg typisch. M’n baas is zeker vergeten de rekening te betalen of zo. Gelukkig is er altijd nog de Auto-save modus van Word, anders werd ik gek. Doe ik eens een keer iets op kantoor, is alles voor niets!

Vanochtend hadden we trouwens weer geen water in onze residence. Komt ook vaker voor. Lekker hoor, net nu ik weer een beetje in de dunne ben.. Arme schoonmakers, HAHAHA*
En weer terug naar afgelopen weekend. Sorry voor de verwarring, zo voel ik me nu ook even, vandaar :’)
Om half 6 ‘s ochtends zaten we met z’n vieren (allen Nederlanders) in de lobby. Geen teken van leven van de Indonesiers Risky en Vi. Nu we al een beetje gewend waren aan de gewoontes van de locals, gaven we ze nog een kwartier. Vijftien minuten later nog niets. En we moesten nu toch echt weg anders misten we de boot naar Tidung Island nog. De telefoons werden niet opgenomen en de smsjes werden niet gelezen. En daar zaten we dan. Met ons goede gedrag, dood moe en hongerig, in een lobby te wachtten. Super. Waarom houden wij ons nog aan de afgesproken tijd als we toch weten dat het voor de Indonesiers geldt dat de tijd die je afspreekt, dat je dan pas VAN HUIS GAAT? En niet op de afgesproken plek bent of de afgesproken tijd. Zucht.. Het is ook zo moeilijk om je aan je afspraken te houden? Jemig.
Maar goed, uiteindelijk belden ze ons terug en ze zouden ‘zo’ komen, over twintig minuutjes. Nou, niet dus. ALWEEEER. Toen we uiteindelijk zo’n drie kwartier later in de taxi zaten waren we het eigenlijk gelijk weer vergeten. WAAROM? Ik weet het niet. In Nederland zou ik gewoon weg zijn gegaan als iemand me dik anderhalf uur lang laat zitten wachten. Ik ben zo ongeluldig als de nacht namelijk. En dan zou ik diegene al helemaaal niet zo snel vergeven. Maar goed, hier wel blijkbaar. En dat is best positief, dat ik zo vergevensgezind ben, ineens.
Een taxirit van een half uur bracht ons naar de haven. Nou, dat wist ik ook wel als ik blind zou zijn. HOI JE MOI JE wat meurde het daar! Er was een lokale vismarkt, dus ja, dat kan dan wel een beetje stinken. Maar zo? Goeiedag zeg! Wat was ik blij dat we anderhalf uur in een fris ruikende lobby hebben moeten wachtten. Ken je die geur van die vrachtwagens van Beusmeat? Die geur van kadavers die een half uur blijft hangen. Nou, dat ruikt vergeleken met de geur die in de haven hing naar bloementjes. OMG. Gelukkig konden we gelijk de boot op, om zo weg te gaan uit het stinkhol wat een haven moest voorstellen.
Eenmaal op de boot kwam de tweede teleurstelling: het was een pauperboot. Maar dan echt capital PAUPER. Geen stoelen. Geen railing. Geen loopplank of iets dergelijks zodat je op de boot kon komen. Je moest eerst over drie andere boten klimmen wilde je bij onze boot komen. Met soms wel een meter of meer tussen de boten. Sta je daar. Met je bagage. Te kijken naar het ranzigste water ever. HEEL PRETTIG MENSEN. En dan ben je er eindelijk, wil je natuurlijk wel een beetje comfortabel zitten want de reis duurt immers drie uur. Nou, dat gaat dus mooi niet door! Het leek net een slavenboot man! Maar dan zonder vastgeketend te liggen en de reis duurde iets minder lang.. MAAR TOCH. Je moest letterlijk zitten. Op de grond. De ruimte was denk ik een meter hoog. Zat je daar. Op een kluitje. Met overal bagage. En Indonesiers zijn niet de schoonste mensen weet je, dus het rook er ook niet al te fris. Dacht ik eindeljk van die smell af te zijn.. Niet dus. Gelukkig hadden onze Indonesische vrienden wel door dat wij ons niet zo prettig voelden bij het idee om drie uur lang ons als sardientjes in blik te voelen, en zij hadden daar ook niet zo’n behoefte aan. Dus gingen op het dak zitten. Geen railing of wat dan ook. Hartstikke gevaarlijk achteraf. Maar ja, je moet wat. Het was zo’n verademing! Heerlijk! Met een lekker briesje en het uitzicht op honderden eilandjes. Super. Dan vergeet je de onveiligheid al snel hoor.
Na drie uur varen kwamen we aan bij Tidung Island. En met ons nog zo’n duizend andere mensen of zo. Hahaha, oke iets minder denk ik, maar de hele kade stond letterlijk zwart van de mensen. Gelukkig kwamen we er snel door heen en na een stukje te hebben gelopen kwamen we aan bij het huis van onze gids. En wat stond daar klaar voor ons? FIETSEN. Wat fijn! Het waren wel kinderfietsjes, maar we konden tenminste fietsen. Eindelijk :D
Lekker hobbelend over de kinderkopjes reden we het eiland over naar onze home stay. Dit is een huis waar mensen wonen, maar die ze in de weekenden verhuren aan toeristen. Dan gaan zij bij familie slapen, voor een weekendje. Onze home stay was prima. Drie kamers met grote matrassen, een tv’tje en een pauper wc plus dito douche. Maar dat waren we inmiddels al gewend. Het was zo raar dat er geen meubels in het huis stonden. NUL. Dat is toch raar? Waar moeten die mensen dan zitten?
Wij konden in elk geval buiten zitten, op een bankje of op de muur. We zaten midden in een woonwijk en we vielen daarom ook aardig op. Miran en ik hadden ons op onze kamer even ingesmeerd met zonnebrand, want we zouden over een uurtje gaan snorkelen. Kon het mooi even intrekken. Maar ja, zonnebrand geeft van die vervelende vlekken in je kleding, dus wij gingen in onze bikini naar buiten. Nou, dat hebben we geweten hoor! Alle kinderen begonnen te giebelen en te wijzen en riepen iets in de trant van ‘boelee!’ wat buitenlander betekent. Een meisje ging ‘stiekem’ foto’s van ons maken met haar telefoon. Ondertussen kwamen moeder en oma ook even kijken waarom die kinderen ineens gek werden. Toen vonden we dat we toch maar wat aan moesten trekken. Ze zijn blijkbaar niet gewend aan meiden in bikini. Vi, het Indonesische meisje wat met ons mee was vroeg aan moeder en oma of ze het erg vonden dat wij er zo bij liepen. Het maakte hen helemaal niet uit! Zo raar, waarom wordt er dan zo gereageerd op ons? Toch trokken we maar even wat kleren aan. Voelden we ons ook weer wat op ons gemak. Ze bleven wel door gaan met foto’s maken. Two can play that game, dus wij pakten onze camera ook. In eerste instantie durfden ze niet met ons op de foto, maar uiteindelijk wilden ze het maar al te graag. En ze wilden graag dat we een arm om te heen sloegen en zo. Zo schattig. Moritz gaf de kinderen een hand voordat hij met ze op de foto ging. Begonnen die kids gelijk aan hun hand te ruiken. NET ALSOF WITTE MENSEN STINKEN OFZO AHAHAHAHA. Zoooo hilarisch!

Na de fotosessie zijn we naar het strand gefietsd, om daar in een pauperbootje wat heel erg instabiel was, maar dat maakte het niet minder leuk, naar een goede snorkelspot te varen. We hebben heerlijk gesnorkeld. Er was een sterke stroming dus na een seconde in het water werd ik al tegen koraal aangeslagen waaraan ik m’n voet open haalde. Maar dat mocht de pret niet drukken. Het koraal was prachtig en er waren hele mooie vissen. Het was heel anders dan het snorkelen bij Ujung Kulon. De jongens hebben zelfs een hele grote GIFTIGE blauwe rog gezien en een zeeschildpad. Ik niet.. Jaloeeeers!
We kregen drie keer per dag een maaltijd, die prima was. Genoeg voor iedereen en echt van dat lokale voedsel. Wel een beetje te pittig naar mijn smaak, maar ja, ik ben een baby die bij een drupje sambal in het eten al dood gaat van de hitte. Het went ook niet ofzo. Best raar. Maar ja, nog ff vier maandjes doorbikkelen en dan kan ik eindelijk weer ‘flauw’ voedsel eten. LEKKER.

Na een goede nachtrust –eindelijk! Op Ujung Kulon was dat wel anders- gingen we naar The Bridge of Love bij het strand. Deze brug, die echt geen reet voorstelt en super pauper is, verbindt het ‘grote’ eiland met het kleine eiland van Tidung. Het enige wat met liefde te maken zou kunnen hebben is de roze kleur, maar ik dacht toch echt dat de kleur van de liefde rood was.. Anyway, na een kwartiertje over de rotte planken te hebben geschuiveld kwamen we aan op het kleine Tidung. Hier hebben we wat kokoswater gedronken. Was wel lekker, maar het smaakte naar niks. Het was dus niet zo heel lekker eigenlijk. Hahaha.

* Oeh, ik krijg net loon! Nou ja, loon, het is meer een maaltijd vergoeding. Je mag geen salaris verdienen volgens de wet in Indonesie, als stagiaire. We krijgen IDR500.000,- Dat is eu42. Daar kunnen we gewoon een maand lang van uiteten. Is toch fokking niet normaal eigenlijk? Zoo goedkoop!*

Nadat we weer terug waren gekropen, nou ja, IK kroop vooral, want ik scheet em vet op die brug. Die anderen kon het geloof ik niet zoveel schelen dat ze er doorheen konden zakken en het risico liepen om gespiest te kunnen worden door een plank.. Anyhow, toen we weer veilig aan wal waren, wilden Rusco, Vi, Moritz en Risky op de bananenboot. Mij niet gezien: ik kan me niet eens goed vasthouden, en kon ik dat wel, dan hoef ik alsnog geen voet ik m’n oog. Miran had er ook niet zo’n behoefte aan dus mochten wij in de speedboot. Halverwege de tocht viel de motor ineens uit. Was de benzine op! DAAR KIJK JE TOCH NAAR VOORDAT JE WEG GAAT, LIEVE INDONESIERS. OMG die mensen hebben soms echt hun hersens op de verkeerde plek zitten hoor! Dus onze ‘kapitein’ ging met een fluitje naar de kant fluiten, om hulp te vragen. Die kwam natuurlijk niet. Andere bestuurders van passeerende speedboten of jetski’s zwaaiden doodleuk naar ons, om ons vervolgens te laten stikken. Hahaha wat een land is dit zeg. Dus ging de kapitein de boot zelf maar naar de kant trekken. Ondertussen was er toch iemand zo attent om een jerrycan benzine te komen brengen, zwemmend natuurlijk.

De laatste boot ging om 13.00 uur en die wilden we natuurlijk niet missen. We waren net op tijd voor een boot eerder, dus namen we die. We klommen gelijk door naar het dak, want beneden zitten was gewoon out of the question. Ondertussen was de zon doorgebroken en was de lucht nagenoeg strak blauw. Het was dan ook bloedje heet op de boot. En al de Indo’s hadden lange broeken en truien aan. Leren jassen over hun hoofd om zich tegen de zon te beschermen enzo.. RAAR VOLK. Nadat de boot de haven van Tidung had verlaten om koers terug naar Jakarta te zetten, trokken Miran en ik onze kleren uit en gingen lekker in onze bikini’s bakken op het dak van de boot. Het blijft blijkbaar raar: blanke mensen in bikini. Maar goed, wij wilden bruin worden dus we hadden er lak aan.

All and all was het een heerlijk, geslaagd weekendje, wat we in Jakarta goed hebben afgesloten door zaterdagavond nog te gaan feesten in Red Square. Ik ben weer helemaal opgeladen voor een hele korte werkweek: Alleen vandaag en morgen hoeven we te werken. Woensdagochtend vertrekt ons vliegtuig naar Kuala Lumpur, Maleisie. We moeten het land uit in verband met ons visum: multiple entry waar je elke 60 dagen het land uit moet. Nou, dan doen we dat toch even? Weer allemaal leuke ervaringen opdoen. Het zal wel weer dood vermoeiend worden en volgende week wordt het vast weer vechten tegen de slaap op het werk, maar dat zal het het allemaal vast wel waard zijn! I can’t wait!