Een weekend naar het paradijs : Ujung Kulon

Donderdagavond was het dan zover: eindelijk gingen we naar een plek waar je Indonesie ziet, zoals je dat ook op de plaatjes ziet die je krijgt wanneer je ‘Indonesie’ intypt bij Google afbeeldingen. Toen ik overigens was aangenomen om bij Iskandarsyah & Partners te gaan werken in Jakarta, ging ik ook even Googlen op ‘ Jakarta’. Nou, dat wil vies tegen! Maar het was al zo goed als geregeld allemaal, dus kon ik er niet echt onderuit. Achteraf valt Jakarta erg mee hoor. Maar waar ik afgelopen weekend heen ben geweest, is weer het andere uiterste: paradijs.

We vertrokken dus donderdagavond, zodat we vrijdag heel vroeg in de ochtend aankwamen bij de haven. Vrijdags hoefden we niet te werken aangezien het een nationale feestdag was.
De groep bestond uit zeventien man, die met z’n allen in een klein busje kon. De reis van ongeveer zes uur begon comfortabel. Genoeg beenruimte, mooi plekje, goede airco.. maar toen begon het: Miranda en ik zaten helemaal achterin de bus en we hadden als enige een soort airco boven ons hoofd. Deze begon ijskoude druppeltjes te lekken wanneer de bus over een hobbel reed. Dus na een beetje creabea te doen met een boterhamzakje was dit wel weer verholpen. Dachten we. Ook werden we herhaaldelijk ‘aangevallen’ door backpacks die achter ons opgestapeld waren. Want wanneer de bus remde, onverwachts remde bedoel ik dan, vlogen de tassen ons om de oren. Heerlijk. Dit hadden we weer verholpen door de tassen onder onze stoelen te doen. Nu kon eindelijk een rusige rit beginnen. Zoveel mogeljk slapen in de bus was mijn plan, want veel slaap zal ik wel niet kunnen krijgen als ik eenmaal in Ujung Kulon ben en op het strand moet slapen.
Nou, dat plan ging dus mooi niet door. De eerste twee uur van de rit ging nog wel. Maar toen we eenmaal de grote stad uit waren en door de pauperbuurten reden, begon de ellende. Omdat wij achterin zaten, werden we steeds gelanceerd wanneer de auto door een kuil of over een hobbel reed. Omdat het ‘s nachts was zag de chauffeur ze vaak niet op tijd genoeg aankomen, dus ramde hij vaak met de bus door zo’n gat in de weg heen. Het is echt een super leuk gevoel om gelanceerd te worden als je probeert te slapen. NOT. En wat eerst nog zo’n creatief plan leek, bleek ook een drama te zijn: het boterhamzakje trok de kuilen en hobbels in de weg net zo slecht als ik, dus liet het zakje soms een beetje los. Gevolg: een plens water op je kop. En dit allemaal midden in de nacht he. Iedereen sliep, behalve Miranda en ik. Wat een ellende. Ik heb dan ook alles bijelkaar gevloekt, elke keer als we weer bijna met ons hoofd tegen het dak werden afgeschoten. Wat een KUT reis was dat zeg. Worst EVER.

Dus na die bak ellende en 36 blauwe plekken rijker, kwamen we dan eindelijk aan in een of ander vissersdorpje. Hier konden we ons even opfrissen, om vervolgens met de boot naar ons welverdiende paradijs te varen. Wat een pauperbedoeling was het daar zeg. Overal lag er troep. De haven was een grote vuilnisbelt. Honden en geiten liepen samen met kinderen een beetje tussen de afval naar bruikbare troep te zoeken, terwijl de volwassenen een beetje zaten te niksen in de zon. Deze vuilinsbelt was onze steiger, vanaf hier moesten we de boot op. Maar dan wel eerst een paar meter door het vieze vervuilde water met je chagrijnige ochtendkop, om vervolgens in een aftandsbootje tussen alle bagage in zo’n twee uur lang te gaan varen naar de eindbestemming. Wat een deceptie.
Gelukkig werd het al snel duidelijk dat we met de pauperboot naar een grotere boot die verderop op ons lag te wachten werden gebracht. Gelukkig. Nu begon het dan echt. Door een redelijk bootje, zeker geen cruiseship maar sowieso tienduizend keer beter dan de eerste boot, werden we na zo’n drie uur varen afgezet op een eiland, wat ons thuis zou zijn voor de komende drie dagen.
Het was er ongelofelijk mooi. Het had zo een ansichtkaart kunnen zijn, of foto’s uit een reisgids: witte stranden, azuurblauw, helder water, palmbomen, ALLES. En het beste was nog: ze hadden wc’s en douchjes! De hele heenreis had ik er vreselijk tegen op gezeten om drie dagen lang niet normaal te kunnen douchen en toiletteren, maar niets was minder waar! Nou ja, de sanitaire voorzieningen waren dan wel niet zoals wij dat kennen, maar je had in elk geval een dak boven je hoofd en je kon je haren wassen zodat je niet drie dagen lang met zoute zee haren op je kop hoefde rond te lopen. En het belangrijkste natuurlijk: geen gat hoeven te graven om lekker een drol in te kunnen draaien, hahaha ^_^
Na deze ‘meevaller’ gingen we naar de andere kant van het eland hyken. Na zo’n anderhalf uur door de rimboe te hebben gebanjerd kwamen aan en het was werderom prachtig: hoge kliffen en een oneindig uitzicht over zee. Super.
Bovendien waren na de nachtelijke busreis eindelijk alle symptonen van rode hond verdwenen en kon ik dus ongehinderd het hele weekend lekker bakken en zwemmen.

Nu was het enige waar ik nog een beetje bezorgd over was de slaapplek. Op het strand met 354325 mosquito’s en zandvlooien leek me niet zo’n prettig idee. Bovendien wilde ik wel graag goed kunnen slapen aangezien de busreis ook geen toevoeging aan mijn dagelijkse slaapbehoefte was geweest. Het plan was om die nacht in tenten te gaan slapen. Deze tenten werden op verhoginkjes die op het strand stonden geplaatst, die wel wat weg hadden van picknicktafels. Klinkt uiterst comfortabel he? Nou, dat was het dus ook. Ik heb in totaal denk ik twee uur geslapen. We lagen met z’n drieen in een koepeltentje. Mijn hoofd viel net buiten de picknicktafel, dus moest ik gaan verliggen wilde ik wat steun hebben voor mijn hoofd. Hierdoor paste ik niet in de tent en moet ik wat schuin gaan liggen om mijn benen te kunnen strekken. De planken waren ongelijk en ik lag op een beste plank met m’n kont. Ik had de hele dag al het gevoel dat ik een houten kont had, omdat er op de boot natuurlijk geen kussen of iets anders waar je normaal op kon zitten was, dus dat was dubbel feest. De hele nacht in de tent waren het m’n benen die sliepen. Ik was gewoon wakker en lag lekker in mijn eigen zweet te woelen, hopend dat ook ik kon slapen. Wat een hel. Werderom.
Wat de vreselijk nacht goed maakte was het uitzicht wat we hadden wanneer we uit onze tent kropen: blauwe zee en lucht, witten stranden, onbetaalbaar. Na een verfrissend ochtendduikje liep ik naar de wchokjes toe. Naast die hokjes lag een groot grasveld. Hier liepen allemaal herten, zwijnen en aapjes rond. Zelf een varaan was aan het ontbijten. We waren echt midden in de rimboe, vet raar!

Die dag zijn we naar een ander eiland gevaren om daar een vuurtoren te zien en eventueel te beklimmen (ik niet trouwens: naar boven oke, maar naar benenden no way!) die zoveel jaar geleden door de Nederlanders was gemaakt. Het was werderom een super mooi eiland. Later zijn we ook nog naar een ander eiland geweest omdaar wilde dieren te zien. Op wat koeien en pauwen na waren de ekte, ekte wilde dieren even niet aanwezig. Maar we kregen er wel een super mooie regenboog bij cadeau.

Elke dag ontbeten, lunchden en dineerden we op de boot. Ik was voorbereid op drie keer per dag kip en rijst, maar niets was minder waar. Vers gevangen vis werd op een heerlijke wijze bereid en geserveerd met verse groenten. Elke dag ander eten. Genoeg eten. En elke dag vers fruit toe. Super. Ook gingen we dagelijks zwemmen en snorkelen in het prachtige water met zijn nog mooiere koralen en zeedieren. Alle mensen die mee waren, waren hartstikke leuk. We hadden echt een super groep. Het was natuurlijk wel een beetje een introductiekamp-gevoel: je houdt van die standaard praatjes als: ‘waar kom je vandaan?’ ‘wat doe jij in Indonesie?’ ‘ben je hier wel eens eerder geweest?’ en je eet met z’n allen. Maar het wat echt super leuk.

Wat het helemaal compleet maakte, was dat we de tweede nacht op matrassen mochten slapen met een dak boven ons hoofd. Hoezee! Er was een annulering gedaan, dus hadden wij geluk. Hoewel ik naast een snurkend en zagend iemand lag, heb ik toch wat uurtjes kunnen pakken zodat ik weer fris en fruitig was voor de lange terugreis naar Jakarta. No way dat ik weer achterin ging zitten, dus ik ging toen de rest zich aan het opfrissen was, snel een plekje veilig stellen voorin de bus. Achteraf was dat niet echt nodig geweest, want we reden terug met daglicht dus zag de chauffeur de gaten en hobbels op tijd. Maar goed, de airco lekte nog steeds dus daar had ik in elk geval geen last van. Ik heb zelfs kunnen slapen in de bus. Wow, improvement!
Al met al overheersde het geluksgevoel na dit weekend toch wel, boven alle tegenvallers. Het was een heerlijk weekend, veel leuke mensen ontmoet, heerlijk gebakken in de zon, prachtige snorkeltochtjes gedaan, keuke hyke-tripjes door de rimboe gemaakt, ideaal! Ik heb het gevoel als of ik een week ben weg geweest.

Het enige wat nu dit prachtige weekend heeft vergald is dat mijn telefoon uit mijn tas is gevallen zonder dat ik het door had, en deze nu ergens in een van de 373217 taxi’s in Jakarta ligt. De kans dat ik die ooit nog terug zie is -63%. Helaas. Het gaat me niet eens zo zeer om de telefoon zelf, maar meer om wat er op de geheugenkaart stond: foto’s en vooral mijn verzameling van meer dan 2000 liedjes..
De zoveelste tegenvaller sinds ik hier ben. Het weekendje heeft me heel goed gedaan, maar nu is het toch echt wel weer eens tijd wordt voor wat echte geluk, dacht ik zo!