Jakarta - De eerste week / begin stage

Gisteren zat ik alweer een week in Jakarta. Ik moet zeggen dat ik al aardig gewend ben hier. Eindelijk begin ik een beetje te wennen aan de hitte. Ik zweet niet meer als een otter, maar meer als een hamster nu: veel minder dus, hihi. Aan de cultuurverschillen, het weer en aan de mensen ben ik inmiddels ook helemaal gewend. De mensen zijn trouwens ook al meer gewend aan mij: ze zijn eindelijk opgehouden foto’s van me te maken. Of ik heb het niet door natuurlijk, dat kan ook. Waar ik nog niet echt aangewend ben zijn de wc’s hier. Met name in grote fastfoodketens en de duurdere hotels heb je een gewone ‘ westerse’ wc. Maar voor de rest.. Gewoon een gat in de grond met daar op een wcbril, waar je met je voeten op moet zitten. En als je dan klaar bent dan is er geen wcpapier maar een emmer met water en een maatbeker om je mee op te frissen. Nou sorry, ik heb het nog niet geprobeerd en ik hoop het ook niet te hoeven proberen.. Maar het schijnt dat wanneer we tripjes gaan doen, er alleen maar van zulke wc’s zulen zijn. Ik kan niet wachten (!).

Met de normale wc hier heb ik trouwens ook al ruzie gehad. Afgelopen zaterdag waren we door de stagebegeleidster van Miranda uitgenodigd om een familiefeest bij te wonen in het grand cafe van het Hyatt Hotel. Een super deluxe, poepie chic hotel. Verschrikkelijk overdreven aangekleed, fonteinen in de lobby.. Van dat soort onnodigheden. In het cafe was een soort groot lopend buffet, met sushikoks, salademakers en andere mensen die overbodig werk verrichtten. Natuurlijk kwam Miranda’s stagebegeleidster te laat, veel te laat. Want dat hoort hier zo. We hadden om 1800 uur in de lobby afgesproken. Dat betekent hier dus: je gaat 1800 uur bij je huis weg.. Wisten wij veel! Natuurlijk wisten we niet op wiens naam de reservering stond, niet op die van Miranda’s stagebegeleidster in elk geval, dus moesten we ongeveer driekwartier met een lege, hele lege maag,-want we zouden daar veel eten dus hadden we sinds lunch niets meer gehad- voor het cafe wachten..
Anyhow, we hebben het overleefd en uiteindelijk heerlijk gegeten en zo’n beetje de hele familie van Miranda’s stagebegeleidster ontmoet. De hele familie he,dat zijn dus veeel mensen. Het is hier normaal om grote gezinnen van minimaal vier kinderen te hebben. Zij waren met z’n elven thuis.. Het etentje was trouwens ter gelegenheid van de verjaardag van een van de zussen van Miranda’s stagebegeleidster. We voelden ons niet echt op ons gemak, wij als enige mensen buiten de familie.. Maar dat veranderde al snel, gezien iedereen heel geinteresseerd in ons was en een leuk praatje kwam maken.
En toen kwam het: ik moest naar de wc. Normaliter heb je in Nederland een knop om door te trekken. Soms moet je aan een touwtje trekken of aan een buis, maar hier niet. Nee, hier heb je aan de zijkant van de pot een hendel. Dit wist ik, omdat Miranda er ook al een keer mee zat te kloten en het verkeerde hendeltje draaide: de kontsproeier. Ik dacht: ‘hahaa,dat overkomt mij echt niet!’ NOU MOOI WEL DUS! Mijn hele rug was kletsnat van dat water. M’n zij was nat en zelf een stukje van m’n kont was niet droog gebleven. Ik had een jurkje aan met daarover een vestje, omdat het binnen vrij fris was door de airco. Ik kon die natte plekken dus ook niet verstoppen door er een vest over te doen, want die had ik al aan. Sjonge jonge moet ik weer hebben hoor! Dus ik met van die droogdoekjes voor je handen in de weer. Geven die dingen af! Je weet wel, ze verkruimelen en geven zo’n gore grijzige gloed af. Super. Dus ja, toen ben ik maar gewoon teruggelopen. Met m’n tas hangend over de grootste plekken liep ik dat heeele eind naar de achterste tafel van het restaurant. Gelukkig heeft niemand het echt gezien. Denk ik. Hoop ik. En ach, wat zou het: ik zie ze toch nooit weer!

De dag er voor werden we trouwens ook al uitgenodigd om bij Miranda’s stagebeleidster te gaan eten. Het is hier heel normaal om zo gastvrij te zijn, het zit in hun cultuur. De vrouw van de residence had ons al uitgenodigd om bij haar thuis te komen eten en Zohra, Rusco en ik waren de avond na onze introductie op stage ook allemaal al uitgenodigd om bij onze stagebegeleiders te komen eten (and bring vooral your friends!). Maar we hadden Miranda’s stagebegeleidster al toegezegd dus gingen we daar heen.
We werden bij haar thuis uitgenodigd dus we verwachtten een heerlijke, Indonesische, homecooked meal. Nou, dat kregen we dus niet. Dat mens woont namelijk in Grandaria City. Een megacomplex met eerst een verdieping met alleen maar eettentjes, nou ja, restaurants, dan vijf verdiepingen met veel te dure winkels en daarna een verdieping met een fitnesszaal en een groot zwembad met uitzicht over zo’n beetje heel Jakarta. Daarna kwamen pas de apartementen. Op zich viel het wel tegen hoe groot die was: maar twee, misschien drie slaapkamers en een klein woonkamertje. Maar ja,die vrouw zal wel kapitalen moeten betalen voor de locatie alleen al.
Maar goed, we gingen dus niet bij haar eten maar beneden in een restaurant. Op haar kosten uiteraard ^^. Wat wel heel erg opvalt is dat iedereen overal rookt. En ook rookt als mensen aan het eten zijn. In Nederland wordt dat als onbeschoft gezien, maar hier blazen ze de rook gewoon in je gezicht terwijl jij net een hap weetikveelwat neemt. Heel smerig. Ook is het opvallend dat ze allemaal heel laag doen tegen bijvoorbeed mensen in de bediening. Waarschijnlijk ligt dat aan het soort mensen, want Miranda’s stagebegeleidster is wel een rijke vrouw, maar toch is het heel irritant. Geen ‘bedankt’ zeggen als het eten wordt gebracht of als een security de deur voor hen openhoudt. Heel laag en kortaf doen tegen hun huishoudster en chauffeur is blijkbaar ook normaal. Die vrouw heeft vier dochters waarvan twee de leeftijd hebben om een rijbewijs te halen. Die hebben ze ook, maar ze doen er niets mee want bij hun eigen auto hoort hun eigen chauffeur. Belachelijk. Uiteindelijk was het wel een gezellige avond geworden en zijn we gelijk uitgenodigd voor de dag er na. Eerst wilden we niet, maar na het zien van de foto’s van het Hyatt.. Waren we om ^^

In het weekend was het lekker weer, niet bewolkt dus een heerlijk zonnetje. Dat is vrij uniek in zo’n smogstad als Jakarta. Dus Miranda en ik gingen op het terras voor onze residence in de zon zitten met een boek. Eerst lachtte een medewerkster van de resicdence ons een beetje uit. Wij dachten dat ze het leuk vond dat wij de stoelen gingen verplaatsen of zo.. Maar toen we eenmaal in de zon zaten werden we door de voorbijgangers raar, lachend aangestaard. Op een geven moment liep er een groepje meisjes van de school vlak bij ons langs en eentje zei tegen ons: ‘what are you doing? You want to die?’ Aaah, ze vinden ons gek omdat we in de zon zitten bruin te bakken! Nou poepoe, wat raar. Maar ja, die mensen hier zijn natuurlijk al gekleurd, dus voor de teint hoeven ze het niet te doen.
We worden trouwens wel vaker aangesproken door kinderen. Dan zeggen ze eerst heel lief ‘hello!’, dus wij groeten ze lief terug. Zeggen ze vervolgens: ‘give me money!’ Nah. Doe eem normaal! Hahaha, blijkbaar wordt hen geleerd dat westerse mensen rijk zijn of zo. Heel typisch.
Wat ook heel typisch is (alweer zo’n slecht bruggetje, ik weet het ^^' ), is dat ze hier overal, echt o-ver-al security hebben. Bij shoppingmalls staan security en van die detectiepoortjes, bij hotels, zelfs bij onze residence. Gelukkig maar, anders was ik natuurlijk nooit van die she-male afgekomen!
Het stomme van zulke security is dat ze je tas scannen en inkijken, dan gaan er allemaal alarmbellen af, maar je mag rustig doorlopen.Vervolgens ga je door een detectiepoortje met weer allemaal gejengel van alarmpjes, maar je mag gewoon doorlopen. Wat heeft al die securtity dan voor zin? Weer zoiets waarvan ik denk: is dit nou echt nodig?

Maandag was de eerste echte stagedag. Het hele weekend zag ik er tegen op, ondanks dat de medewerkers die we vrijdag ontmoet hadden hartstikke leuk waren. Ik zat er meer tegen op om het feit dat ik dan van maandag tot en met vrijdag van 0900-1800 op kantoor moest zijn. Als in veertig uur werken. Dat ben ik als student niet gewend. Ja,even, toen ik gestopt was met de opleiding journalistiek en ik veertig en soms meer uur draaide bij de C1000. Maar dat vond ik ook al een hel.. Bovendien wil ik liever een beetje rondreizen hier. Nu kan dat alleen in het weekend maar dan wil ik ook uitslapen anders ga ik al helemaal dood..
Op zich viel het wel mee ’s maandags. ’s Ochtends gingen we naar de rechtbank. Hier moesten wij als aanklager wachten tot de gedaagde een keer op kwam dagen. Dat is blijkbaar normaal. We waren er om tien uur. De gedaagde had tot twee uur ’s middags de tijd om op te dagen. En dan moeten ook nog alle drie de rechters beschikbaar zijn.. Dus, ik zag de bui alweer hangen. Gelukkig hoefden we niet lang te wachten. Eenmaal in de rechtzaal verstonden we niets van wat er gezegd werd. Nee, duh, ze spraken Bahasa. Dat weet ik ook wel! Maar dat niet alleen, iedereen mompelde maar wat en als toeschouwer was er niets van te verstaan. Gelukkig duurde het maar een minuut of tien en stonden we dus al weer snel buiten.
In Indonesie eten ze de hele dag door rijst:’s ochtends, ’s middags en ’s avonds weer. Super veel variatie dus. Het was lunchtijd en wat aten we? Juist. Rijst. Nou ja, ik at mie maar ach, één pot nat. Het is hier zo dat je maar een uur pauze hebt op een werkdag. Dus geen koffiepauze in de morgen en geen cup-a-soup pauze of wat je dan ook maar drinkt of eet in de namiddag. Nee, gewoon en uurtje. Je kan je dus wel voorstellen dat ik doodging van de honger om 1200 uur. Dus dan lust je wel een bord vol warm eten. Maar we zijn het er wel met z’n vieren over eens dat we nu ’s avonds gewoon een broodje gaan eten. Twee keer per dag warm eten is echt veel te veel voor ons en dat trekken onze aan Nederlands eten gewende maagjes vast ook niet.
Stage was de eerste dag echt killing. Kut gewoon. Ik was ka-pot toen we klaar waren. Helemaal gesloopt, mega honger en zelfs een beetje chagrijnig. Wat moest het wel niet worden in de komende maanden? Ik had er nog vijf te gaan! Gelukkig was het dinsdag harstikke gezellig op kantoor. We wisten een beetje wat we moesten doen, er werden veel grappen gemaakt, met muziek meegezongen, een vrouw zit vanaf een uurtje of vier te kolven en er werden zelfs scheten gelaten. Neehee, niet door ons! Haha.
Lunchen doen we altijd buiten de deur, terwijl Zohra en Miranda gewoon eten bezorgd krijgen bij hun op kantoor. Ik vind het wel fijn om ’s middags even er uit te zijn. Dat is een stuk gezelliger en bovendien handig, want onze collega’s kunnen precies zeggen wat er op de menukaart staat. Normaal is het maar een beetje raden. Want als je dat aan een ober gaat vragen lachen ze alleen maar lief en knikken ‘ ja’. Daar heb je dus niets aan. Er zijn trouwens maar weinig mensen waar wij normaal mee kunnen communiceren. Taxichauffeurs snappen ons ook nooit. Of winkelpersoneel. Daarom is het heel fijn dat ze op kantoor tenminste wel wat Engels kunnen.

Voor stage moeten we nu elke maand een andere soort wet onderzoeken. We moeten bijvoorbeeld ook een maand het procesrecht onderzoeken. De grote baas zei dat we dan maar weer naar de rechtbank moesten gaan, maar ook naar het politiebureau en andere overheidsinstellingen die met procesrecht te maken hebben. Ik ben benieuwd, omdat alles hier zo corrupt is als de nete.. Na die onderzoeken moeten we onze bevindingen presenteren. Ik HAAT presenteren. Maar ja, dan leer ik er wel van en het moet toch een keertje..
Het probleem is alleen dat ik denk dat de opdrachten misschien wel te klein zijn. Dat we het makkelijk binnen twee week afhebben, in plaats van vier. We werken wel veertig uur namelijk en in die uren kan je veel doen. Wij, als Nederlanders, werken wel een stuk harder dan de mensen hier. Zij werken wel veel, maar niet hard. Ik werk liever hard, maar niet veel.. Maar ja,wie ben ik?
Nu ben ik trouwens ook op stage. De opdracht die ik hier moet doen is al klaar. De maandopdracht waar ik het eerder over had moet eerst nog worden opgesteld in een soort van syllabus, maar onze stagebegeleider is momenteel te druk met deadlines om deze voor ons te maken. De dingen die ik voor school moet doen zijn ook klaar, dus nu ben ik dit verhaal – wat trouwens superlang is geworden, sorry!- aan het typen. Dan lijkt en hoort het alsof ik heel hard aan het werk ben.. hihi.

Ze zijn hier trouwens allemaal fan van Manchester United. En ze weten dat ik ajacied ben, dus dat wordt leuk voor mij, vrijdag op het werk.. Maar laten we er het beste maar van hopen! ^^

Pfff het is wel weer welletjes zo, want het verhaal is al weer veel langer geworden dan dat mijn bedoeling was.
Tot de volgende update, hier of op Facebook!
Xxxx uit Jakarta