Bogor, buikkramp en Batavia

Na een eerste week ‘hard’ werken op stage vonden we dat we wel een weekendje uit de drukte van Jakarta hadden verdiend. Daarom gingen we naar Bogor. Een dorp wat zo’n twee uur van Jakarta ligt en bekend staat als ‘regenstad’. Maar daar kwamen we pas achter toen we alles al geboekt hadden. Het zal allemaal wel wat meevallen dachten we..
Zaterdagochtend om 6.30uur zouden we worden opgehaald door een gehuurde auto+chauffeur. Omdat we al een beetje bekend waren met de Indonesische mentaliteit qua op tijd komen, stonden we om 7.00uur sharp beneden bij onze residence. Maar geen auto.. Na een half uur gewacht te hebben belden we hem op. Hij was er zo zei die, hij moest nog even de banden van de auto wisselen. Oke, geen probleem, wij wachten wel. ANDERHALF UUR LATER kwam hij dood leuk aan zetten. Ja goedemorgen! Had ik dus twee uur langer kunnen slapen ;( Maar goed, hij was heel aardig, dachten we, ondanks dat we niet met hem konden praten want hij sprak geen Engels en wij geen Bahasa.
Ze rijden hier trouwens links. Ook als je loopt moet je dus links lopen en rechts inhalen. Het stomme is dat de trapleuning wel gewoon aan de rechterkant zit. Super goed over nagedacht hoor mensen. Bravo.
Twee uurtjes later kwamen we aan bij het hostel in Bogor. Suuuper mooi gelegen, grote kamers met eigen mega balkon, NORMALE MENSEN WC en een zwembad om de hoek.. Alles. Perfect dus. De omgeving daar was net als op tv, ongelofelijk mooi en groen: het echte Indonesie wat we nog niet echt gezien hadden. Maar aangezien we nog geen geurtv hebben was dit nog beter: het rook zoo lekker fris! Bonus!

Nadat we ingecheckt hadden zijn we naar Taman Safari gegaan, waar ik met een baby tijger en oerang-oetang op de foto ben geweest. AWW ZO LIEF!
Na de safari zijn we naar de botanische tuinen en het paleis van Bogor gereden. Eenmaal aangekomen en net uit de auto scheurt de hemel open en komt de regen met bakken te gelijk naar beneden zetten. We waren al snel klaar in die tuinen dus.
Na een lange, actieve dag hadden we afscheid genomen van onze aardige chauffeur en gingen we ons even opfrissen voor het avondeten in het hostel. Op de kamers aangekomen zagen we allemaal salamanders op de muren lopen, spinnen en vliegen waren ook flink vertegenwoordigd. Maar goed, je bent in Indonesie dus wat verwacht je anders? Na wat beter te hebben gekeken bleek ons bed vol te zitten met mieren. Natuurlijk hadden we onze tassen op bed gelegd, dus ook daar zaten volop mieren in. Heerlok! We lieten ons niet van ons stuk brengen en nadat we de alles weer mier-vrij hadden gemaakt gingen we naar het restaurant van het hostel om te gaan dineren. Kwamen we daar, brandde er geen licht en was er niemand te zien. Het was half zeven ‘s avonds en je kon tussen 1800-2100 uur dineren, daar kon het dus niet aan liggen. Nadat we een beetje op de deuren en ramen hadden geklopt deden drie jongens open. ‘ Eten? Ja sorry, dat gaat hem niet worden, de kok is al naar huis!’ Nja, dat zeiden ze niet letterlijk natuurlijk, want ze spraken een beetje halfjes Engels, maar daar kwam het wel ongeveer op neer. Uiteindelijk wilden zij wel voor ons koken, maar dat werd dan wel duur. Daar gingen wij natuurlijk niet mee akkoord. Na lang gezeik waren we er helemaaaal klaar mee, en besloten we dat we uberhaupt niet meer in Bogor met z’n mierenbedden en beesten op de muur wilden slapen. Dus als ze ons ons geld terug zouden geven, waren we meteen weg en praatten we nergens meer over.
Nou niet dus. Wat een hel zeg. Wij hadden onze baggage opgehaald en gingen terug naar de receptie om uit te checken, waren ze er niet meer! Alle lichten waren uit, deuren op slot. Klootzakken. En ondertussen hoosde het als nooit te voren. Dus daar zaten we dan. Verregend en hongerig. Na een tijdje deden ze wel open maar ons geld kregen we niet. En nadat we telefonisch met de manager hadden gesproken waren we nog steeds geen stap verder. Al met al hebben we vier uur gewacht. De tijd hebben we gedood door kinderachtige spelletjes te spelen (KaT-TijgeR-RupS-Slang, je kent het wel ;P ), super slechte Indonesische horrorfilms te kijken en ondertussen onze honger een beetje proberen te stillen met borrelnootjes en koekjes. Uiteindelijk zijn we toen opgehaald om nooit weer terug te keren naar het regenachtige Bogor.
Achteraf was het wel een hele leuke dag geweest. Alleen het begin en het einde waren vreselijk.

Zondags heb ik helemaal niets gedaan. Heerlijk. Dus helemaal weer opgeladen voor een nieuwe werkweek zat ik maandag weer netjes op kantoor.

Woensdagavond zijn we gaan sporten in een fitnessruimte bij het appartementencomplex van de stagebegeleidster van Miranda. Hoe fijn. We willen dit nu elke week een en het liefst twee keer doen. Want van dagenlang op kantoor zitten word je ook niet gelukkig.

Waar je ook niet gelukkig van wordt is diarree. Donderdagnacht was ik dood ongelukkig. Vreselijke krampen in mijn buik. Net alsof iets zijn weg via mijn navel uit mijn licham probeerde te vinden. Het was verschrikkelijk. De hele nacht ben ik wakker geweest en de volgende dag ben ik ook niet naar kantoor gegaan. Ik trok het gewoon niet. Wel jammer, want ‘s avonds zouden we eindelijk op stap gaan. Maar ja, als je in de dunne bent heb je het toch veel te druk met andere dingen.
Dus toen ik lekker in mijn mandje een film lag te kijken zijn de anderen wezen stappen met een super leuke collega van ons: Athe. Ze zijn naar een van de hipste tenten van Jakarta gegaan. Alle meiden hadden te korte rokjes aan, te lage decolletes en te hoge hakken aan. Iedereen zat aan de drugs. Vrouwen met hoofddoeken konden de flessen drank niet met rust laten. Zo tegenstrijdig allemaal! Wel jammer dat ik er niet bij was, maar als ik dat zo hoor heb ik niet veel gemist. Iedereen staat toch strak van de drugs. Waar hier de doodstraf op staat overigens. Wat een risico neem je dan zeg, jemig. Indonesia keeps on surprising me.

Zaterdag kon ik al wat langer zonder mijn nieuwe beste vriend de wc, dus gingen nadat we de hele dag hadden gechillt, ‘s avonds naar een klein indo-rock festivalletje. Super leuk! Als afsluiter gingen we shisha roken bij een heel gezellige verzameling van barretjes en eettentjes wat ons heel erg aan vakantie in Portugal of Spanje deed denken. Shisha is een waterpijp met een smaakje. We hadden aarbeiensmaak gekozen. Nomnomnom!

Zondag zijn we naar Batavia gegaan. Hier zag je nog een aantal Nederlandse dingen terug uit de koloniale tijd. Zoals het graf van Jan Pieterszoon Coen, een gouveneurskantoor en het oude VOC kantoor. Ook andere gebouwen die in Hollandse stijl gebouwd zijn. Heel raar omdat te zien.
De locals daar vonden het blijkbaar ook heel raar om blanke mensen te zien. We liepen over het plein een beetje kiekjes van de omgeving te schieten, komen er wat meiden op me afgelopen. Ze vroegen wat in het Bahasa en dat kan ik natuurlijk nog steeds niet. Dus vroeg ik of ze misschien Engels spraken. Of ze met me op de foto mochten. Pardon? Op de foto? Met mij? Waarom? Maar goed, als jullie dat zo graag willen, be my guest. Na een paar verschillende foto’s met steeds andere meisjes liep ik verder om foto’s te maken van de omgeving. Miranda was ondertussen ook al ondekt als attractie dus die werd ook druk op de foto gezet. Ik wilde er net een opmerking over maken, toen ik op mijn schouder werd getikt door een jongen. Of hij wel met mij op de foto mocht. En, of hij dan wel een arm om me heen mocht doen. Jaa hoor, geen probleem. Hahaha echt, het was zo’n rare ervaring. Net alsof ze nog nooit blanke mensen hadden gezien! The only white persons in the village!
Na de fotosessies en het ontwijken van alle fietsers (ja, fietsers: je kan fietsen met hoed huren. Net zoals in Nederland. Hahaha, Hollanders fietsen inderdaad alleen maar met hoed, anders niet..Typisch) zijn we lekker cultuur naar het Wayangmuseum gegaan. Wayang is een traditioneel Indonesische versie van Jan Klaassen en Katrijn, om het maar even oneerbiedig te zeggen. Poppenkast poppen dus. We werden rondgeleid door een man die wel een beetje Nederlands sprak. Hij was ook naar Nederland geweest om met zijn Wayangpoppen op te treden in het Tropen Museum en het Sofia Kinderziekenhuis. Hij had daar Ahmed Aboutaleb, Maria Verhoeven en Ivo Opstelten ontmoet. Dat liet hij trots aan ons zien, het bewijs zat in zijn fotoalbum . Na de rondleiding wilden hij ook graag met ons op de foto. Zodat wij ook in het fotoalbum vereeuwigd zouden worden. Hahaha staan we dan hoor, tussen Ahmed Aboutaleb en andere prominenten in een fotoalbum in Batavia. Sjonge jonge jonge.
Dat leren wij onze nieuwe Indo-vrienden trouwens. We zeiden een keer sjone jonge jonge en toen vroegen ze of we Chinees praatten ofzo. Dus we leerden ze wat woordjes. Net als ‘ kut’ en ‘klootzak’. Heel slecht, ik weet het. Maar dat is toch vaak het eerste wat je leert in een nieuwe taal. Bovendien is het zo grappig. ‘The traffic is a klootzak’. Hahaha, hoe bedenk je het?

Om een geslaagd weekend af te sluiten en omdat ik nog niet echt behoefte had aan de Indische keuken, zijn we pannekoeken gaan bakken zondagavond. Lekker met kaas, pasta of jam. En lekker Hollands bovendien. Het was heerlijk maar rete duur en met ongeveer drie pannekoekjes de man was het het toch niet echt waard. Daarbij was de keuken zeker niet door de keuring van Rob Geus gekomen, dus dat was een keer maar nooit weer.

Had ik trouwens al verteld dat we een personeelsuitje hebben naar Bali? Hah! WE GAAN NAAR BALI IN APRIL! Daar kan die C1000 nog wat van leren! En alles wordt voor ons betaald. Nog een leermomentje voor de huidige eigenaren van de C1000. Dat alles voor me betaald wordt kan ik momenteel goed gebruiken aangezien ik begin vorige week hoorde dat ik langstudeerder ben en dus die kloterige langstudeerboete kan gaan dokken..

Vandaag is het maandag en ben ik nog steeds niet helemaal beter. Gelukkig staan er nog geen tripjes gepland voor dit weekend, dus dat komt goed uit. Vanaf week 12 zitten we al aardig volgeboekt, met tripjes naar Bandung, Kulon National Park, Bali (off course), Kuala Lumpur Maleisie en Yogjakarta. Genoeg te doen dus. Can’t wait!
Tot de volgende update, hier of op Facebook!
Xxxx